Boekcover door ladydyer2000; paginacover door Marina Petro.
Komero's geschenk
87 jaar na aankomst opgeschreven door Kris Waldemar in 'Bergverhalen'
Al eeuwenlang worden door de Frygiërs verhalen en mythes over goden en mensen verteld. Sinds mijn aankomst op Vuurduin heb ik door de oude bergwanden willen lopen om het werk van de oude grootmeesters te zien. Na onder begeleiding van mijn leermeester Erik den Ouden, ruste zijn ziel, de taal maandenlang dag en nacht bestudeerd te hebben vertrok ik.
Dat was alweer twee jaar geleden, en nu ben ik eindelijk weer terug. De hoogtepunten van mijn reis heb ik achteraan het boek opgeschreven. De rest van dit boek bestaat uit de verhalen die ik uitgebeiteld in grotten, ravijnen en ijsholtes heb gevonden.
Eerst het verhaal van Komero's geschenk, want zoveel geluk had ik om hier aan te spoelen, dat dit alleen het werk van de oude god Halio kan zijn. Dit is ook het eerst opgeschreven Frygische werk. (Terwijl ik dit schrijf zie ik een komeet in de zee vallen)
Komero is van alle goden het meest geïnterreseerd in het menselijk lot. Maar door de vele wolken boven de Vloeivallei en de giftige as boven de bergen kon hij de mensen nooit zien. Soms gooide hij uit frustratie stukken van zichzelf naar beneden. Soms blies hij om de wolken weg te houden, maar als hij dan de schade zag die hij aanrichte, stopte hij meteen met blazen. Soms huilde hij, en op die momenten was de lucht grijs, en op de achtergrond kon je soms duidelijk de taal van de troostende goden horen.
Op een dag had zijn nieuwsgierigheid het weer eens gewonnen van zijn schuldbewustheid. Hij haalde diep adem, maar Jeva zat naast hem en zei: "Zachtjes, hou de wereld heel." Hij had natuurlijk al vaker geprobeerd om minder hard te blazen, maar dan zaten er vaak al nieuwe wolken te wachten. Op advies van Jeva probeerde hij het toch.
Hij tuitte zijn lippen zodat er nog maar een kleine opening voor de lucht over was. Zachtjes, maar niet té zachtjes blies hij vanuit zijn buik. En vanzelf ontstond er een prachtige toon, die in de bergen het duidelijkst te horen was. Mensen bij de bergen moesten wel zingen als ze de toon hoorden, en de prachtigste tonen klonken door het land. Toen Jeva mee begon te fluiten begon iedereen te dansen. Eerst de kinderen, dan de moeders en vaders, totdat zelfs de oudste vrouw bewoog alsof ze weer zes was.
Het werkte aanstekelijk en al snel danste het hele land, totdat Komero's buik leeg was. Maar de kunst van de muziek zijn de mensen nog niet vergeten. En nog steeds dansen en zingen de Vlammen zodra ze een komeet zien.