Sulonici
Sulonici to gatunek kotowatych istot cywilizowanych pochodzących ze znajdującego się na południu Oceanu Sulonickiego. Cechują się chwytnym ogonem, ponadprzeciętnym wzrostem i zwinnością oraz doskonałym, szerokopasmowym słuchem. Sulonici są wielodzietni, rodzinni i w zdecydowanej większości ekstrawertyczni. Godny uwagi jest też znaczny dimorfizm sulonitów - żeńskie sulonitki są większe i silniejsze od swoich męskich, zwinniejszych odpowiedników.
Obecnie populacja sulonitów skupia się w południowych lądach i Viertonie.
Podstawowe Informacje
Anatomia
Ogółem
Sulonita ma humanoidalne ciało pokryte lekką, ale gęstą sierścią, parę rąk, parę pięciopalczastych dłoni, parę nóg i chodzi na dwóch tylnych łapach. Ma chudy ogon chwytny o długości ponad metra i grube, czarne pazury. Sulonici pochodzący z lądów na południu cechują się białymi odcieniami sierści z ewentualnymi wzorami w innych odcieniach bieli lub czerni, podczas gdy sulonici żyjący bliżej równika mogą cechować się szeroką gamą umaszczeń. Sulonita ma parę oczu cechujących się pionowymi źrenicami, najczęściej żółtą lub niebieską tęczówką i białą twardówką. Ma niewielki nos i długie wibrysy, często mylnie nazywane wąsami. Wreszcie, sulonita ma parę pokaźnych, wystających uszu. Mężczyźni mieszczą się wzrostem do dwóch metrów, podczas gdy kobiety średnio przewyższają ich o głowę i cechują się znaczniejszą masą mięśniową, zwłaszcza w nogach. Mężczyźni natomiast mają średnio dłuższe ogony.Głowa
Sulonici cechują się ogółem okrągłymi głowami. Ich niewielkie nosy wystają na kilka, kilkanaście centymetrów przed resztą twarzy, a po obu jego stronach wyrastają wibrysy, które osiągają długości kilku tuzinów centymetrów. Sulonickie usta wypełniają dwa rzędy zębów składających się z siekaczy, dziąseł i znacznych, podwójnych kłów. Sulonickie oczy cechują się ponadprzeciętną wielkością, białą twardówką, kolorową tęczówką i pionową źrenicą, która zwęża się, kiedy sulonita się skupia, albo rozszerza, kiedy się rozluźnia. Sulonicka tęczówka może być zielona, błękitna, brązowa, fioletowa, czerwona lub żółta. Sulonici cechują się pokaźnymi uszami, którymi mogą w pewnym zakresie kierować w interesujących ich kierunkach. Zazwyczaj małżowiny przyjmują spiczaste kształty.Włosy i Zarost
Większość sulonickiej sierści linieje sama z siebie w wyniku cyklów sezonowych, więc jej właściciele nie muszą samodzielnie o nią dbać. Sierść znajdująca się na głowie sulonity stanowi jego fryzurę. Wyszczególnić można następujące jej elementy:Rozmnażanie
W skrócie
Sulonici są ssakami rozmnażającymi się płciowo. Aby doszło do poczęcia dziecka, samiec musi zapłodnić samicę poprzez dostarczenie nasienia do jej narządów rozrodczych. Po udanym poczęciu samica przechodzi okres ciążowy trwający około 3 noovańskie miesiące, czyli ok. 112 dni noovańskich. Sulonici często rodzą się jako bliźnięta albo trojaczki.Okres Godowy
Podczas gdy suloniccy samce są zdolni do zapłodnienia samicy w dowolnym momencie w roku, samice przechodzą regularny cykl miesięczny. Komórka jajowa może zostać zapłodniona przez większość czasu podczas cyklu, ale jeśli do tego nie dojdzie, zostaje ona wchłonięta przez organizm na początku okresu menstruacji, czemu towarzyszy krwawienie. Dopiero po średnio pięciu dniach powstaje nowa komórka jajowa; przedtem poczęcie jest niemożliwe.Ciąża
Po udanym poczęciu rozpoczyna się okres ciążowy, podczas którego embrion rozwija się w macicy matki. Po porodzie noworodek jest rozmiaru dwóch sulonickich dłoni, posiada już odrobinę sierści, ale jest głuche. Sulonici najczęściej rodzą się pojedynczo, jednak bliźniaczki, trojaczki a nawet czworaczki są częstym widokiem. Po udanym zapłodnieniu istnieje około:Rozwój i Dorastanie
Od momentu narodzin do śmierci w życiu sulonity można rozróżnić następujące stadia:Percepcja i Zdolności Sensoryczne
Sulonici posiadają:Środowisko, Dieta i Cykle Życiowe
Ze względu na swoje furto, Sulonici najlepiej się czują w chłodnym klimacie, ale wciąż mogą swobodnie funkcjonować w klimacie umiarkowanym. Sulonici żyją cyklem dnia i nocy. O świcie budzą się i funkcjonują do okolic południa, kiedy to zazwyczaj poświęcają godzinę na drzemkę. Po drzemce pozostają aktywni już do zmierzchu. Sen sulonity w najlepszym przypadku trwa 14-16 godzin, z możliwą pobudką w środku nocy w celu zadbania o potrzeby biologiczne. Sulonici linieją na początku każdego sezonu letniego i wilgotnego, a przed nastąpieniem sezonów rzesiennych i zimowych, ich ciała przygotowują nową warstwę sierści. Najgęstszą sierść sulonici noszą podczas zimy, kiedy Blask zostaje całkowicie zasłonięty przez Żar. Sulonici są wszystkożercami i najbardziej odpowiednia jest dla nich dieta oparta o mięso i owoce. Obecnie do tej diety dodaje się nabiał (mleko, ser) oraz produkty rolnicze (chleb). Sulonita jest w stanie przetrwać około 5 dni bez jedzenia, choć już w 3cim dniu traci zdolność do funkcjonowania i traci przytomność. Sulonici upodobali sobie sztukę przechowywania jedzenia w wyżłobionych w śniegu, naturalnie zimnych magazynach. Obecnie taktykę tą stosują jedynie sulonici zamieszkujące południową część świata.Rozkład Geograficzny
Sulonici pochodzą ze znajdującego się na południu planety Oceanu Sulonickiego i stamtąd, w przeciągu wielu mileniów i wraz ze stopniowym spadkiem temperatury Noovy, emigrowali na północ, w kierunku cieplejszych wyżyn i puszcz terenów podzwrotnikowych, dziś znanych kolektywnie jako "Lądy Południowe". Do dziś do właśnie tam rezydują największe skupiska sulonickich społeczności, jednak również dalej, na terenach viertońskich, można napotkać wielu przedstawicieli tego gatunku. Ich obecność w viertońskich państwach jest znaczna, zwłaszcza w Południowym Viertonie.Kultura
Struktura Społeczna
Klany & Rodziny
Sulonici są stworzeniami cechującymi się zachowaniem silnie ekstrawertycznym. W społecznościach wyróżniają się konkretne rodziny i grupy rodzin, tak zwane klany, których członkowie spędzają ze sobą nawzajem najwięcej czasu. Za głowę sulonickiej rodziny powszechnie uważa się jej najstarszą matkę. Fakt ten przełożył się na system przywódczy, jaki w sulonickich krajach stał się najpopularniejszy, a mianowicie matriarchat. Tak samo jak każdej sulonickiej rodzinie przewodzi najstarsza matka i jak każdemu klanowi przewodzi najstarsza wśród najstarszych matek, tak w społecznościach zrzeszających wiele klanów na czele stoi ten najstarszy. Oczywiście w praktyce to przywództwo nie zawsze leży w dłoniach jednej osoby; często bowiem tworzone są kręgi matek różnych klanów, które wspólnie decydują o losach podlegającej im społeczności. Z powyższego można przypuszczać, iż w tradycyjnych sulonickich społecznościach płeć żeńska posiada pewną przewagę polityczną nad płcią męską i w większości przypadków rzeczywiście tak jest. Podczas gdy typową rolą sulonickiej kobiety jest podejmowanie decyzji, opieka nad domem i dziećmi oraz ochrona przyszłych pokoleń, to do mężczyzn należą obowiązki zbieractwa, łowiectwa, zwiadu oraz poniekąd najważniejszy: dostarczania nasienia kobietom. Sprawiło to, iż mężczyźni jako grupa społeczna często tworzą "drugorzędną społeczność", która ma charakter utylitarny. Nie dotyczy to jednak klanów Przewodzących, opisanych w dalszej części podrozdziału. Sulonickie kobiety, pomimo przewagi liczebnej, zazwyczaj posiadają prawo swobodnego wybierania partnerów, z którymi chciałyby posiąść dzieci. Ponieważ jednak sulonici są z natury wielodzietni, dany partner po pierwszym poczęciu dziecka lub dzieci tak naprawdę nie jest już kobiecie potrzebny: opieką nad dziećmi zajmą się bowiem sama matka oraz jej siostry, kuzynki, i tak dalej. Mężczyźni jednak nie są porównywalni do bezpańskich kotów, gdyż sami organizują się we własne rodziny i klany. Czasem jednak te nie stoją na tym samym poziomie politycznym, co klany żeńskie; w powszechnej opinii istnieją one głównie po to, by mężczyźni nie trafiali na bruk. Dla przykładu, w niektórych południowych krajach męskie klany nie posiadają prawa głosu w sprawach obejmujących całą osadę. Owszem, mogą się wypowiadać, ale ich opinie mogą zostać całkowicie zignorowane. Żyjące na południu sulonickie dzieci wychowują się w takim właśnie środowisku, gdzie mają w praktyce wiele matek, rodzeństwa i kuzynostwa, ale w zamian mogą nigdy ojca na oczy nie zobaczyć. W większości tradycyjnych sulonickich społeczności dzieci nie są traktowane inaczej ze względu na płeć aż do momentu osiągnięcia wieku okresu dorastania. Wtedy rozpoczyna się proces edukacji, który, rzecz jasna, jest zgoła odmienny dla dziewcząt, niż dla chłopców. Podczas gdy dziewczę pozostaje i uczy się w rodzinie, z którą spędziła tak wiele czasu, chłopcy nierzadko zostają oddani do lokalnego męskiego klanu, gdzie otrzymują trening i wychowanie odpowiednie dla męskich przedstawicieli osady. W innych społecznościach nie czeka się z podziałem do okresu dorastania. Zamiast tego, tuż po narodzinach, synowie zostają oddani do męskiego klanu. W tym przypadku często zabierani są przez ojca, podczas gdy córki pozostają w opiece matki i ciotek. Wbrew pozorom konflikty między płciami występują w takich osadach najrzadziej, a dzieje się tak ze względu na silną separację jednych od drugich. Ponieważ męskie klany odpowiadają za część wyżywienia osady, mogą ze spokojem zadbać o to, by ich członkowie byli dobrze wyżywieni. Sytuacja wygląda zgoła inaczej w przypadku sulonickich społeczności znajdujących się w Viertonie. Tam bowiem, pod wpływem kultury elańskiej, zgoła popularny stał się elański model rodziny, dyktujący obecność matki, ojca i wspólnej opieki nad potomstwem. Stało się tak również dzięki temu, iż elański ideał rodziny, w którym kobieta zajmuje się domem i handlem, a mężczyzna zaopatrzeniem i eksploracją, był zgoła kompatybilny z południowym, sulonickim standardem. Mimo przyjęcia tego modelu, viertońscy sulonici wciąż naturalnie tworzą zżyte społeczności klanowe, w których wszystkie okoliczne sulonickie rodziny znają się bardzo dobrze i często ingerują w opiekę nad potomstwem rodzeństwa, kuzynów, własnych dzieci czy nawet zwykłych znajomych. Doprowadziło to do naturalnego powstania tak zwanych "sulonickich gett"; dzielnic, w których populacja sulonitów jest dominująca, w przeciwieństwie do reszty danego elańskiego miasta.Nowożytne Kraje
Oprócz wyraźnego podziału między kobietami a mężczyznami, w nowożytnych sulonickich krajach mieszkańcy dbają o inne hierarchie. Jedna z nich związana jest ze statusem określonych klanów. W tym przypadku najbardziej szanowanymi i cieszącymi się największą ilością przywilejów są klany założycielskie, czyli te, których dalecy przodkowie brali udział w założeniu danej osady. Pod nimi natomiast znajdują się młodsze klany, które dołączyły do osady później – z reguły im młodszy klan, tym mniejszym cieszy się szacunkiem. Najstarsze sulonickie klany często więc obejmują role dowodzące i zarządzające. Młodsze klany tymczasem często otrzymują lub deklarują bardziej szczególne role. Na przykład jeden z młodszych klanów może zajmować się kuźnictwem; oznacza to, że od każdego członka klanu, czy to wrodzonego, czy spowinowaconego (w przypadku osad uznających związki małżeńskie), oczekuje się brania udziału w jakiś sposób w klanowym rzemiośle. Z reguły im większa osada, tym bardziej ograniczone i konkretne są role klanów. W krajach viertońskich sulonickie klany nie są obarczone żadną konkretną rolą, więc ich członkowie mają pełną, wolną wolę do parania się wybranym zawodem, przynajmniej z perspektywy prawnej. Jakiekolwiek hierarchie w takich społecznościach dziedziczone są z obowiązującego, elańskiego standardu.Klany Przewodzących
Pewnym wyjątkiem od powyższych reguł są Animanci. Ze względu na specyfikę potencjalnych funkcji każdego rodzaju Animancji (od kriomancji począwszy, na rosiomancji kończąc), oddelegowanie potencjalnych talentów do ról dyktowanych przez klan zostało w wielu sulonickich osadach uznane za marnotrawstwo. Z tego powodu w przypadkach, w których dany młody sulonita, dowolnej płci, wykazał się szczególnym potencjałem do Przewodnictwa, ten zostaje odebrany spod opieki swojego klanu, a zamiast tego trafia do odpowiedniego klanu Przewodzących. Zazwyczaj każdemu żywiołowi i rodzajowi Przewodnictwa odpowiada oddzielny klan złożony z przedstawicieli pochodzących z różnych innych klanów. Osady mniejsze często posiadają tylko jeden klan Przewodzących, zrzeszający Przewodzących każdego żywiołu. Członkowie tych klanów stają się dla danego sulonity nową rodziną, i to na dodatek zgoła inną od pozostałych. W klanach Przewodzących bowiem podział między płciami jest dramatycznie słabszy, ponieważ rola kriomanty, piromanty czy geomanty jest znacznie ważniejsza od roli kobiety, mężczyzny czy ich rodzonego klanu. Jest to podejście najbardziej popularne, jednak nie jedyne. W innych tradycyjnych sulonickich społecznościach Przewodzący mogą zostać "wchłonięci" przez inne klany, którym przydałby się dany rodzaj Przewodnictwa. Dla przykładu męski klan, którego rolą jest górnictwo, mógłby zażądać dostępu do wszelkich męskich geomantów, powołując się na ich przydatność w tym rzemiośle.Komunikacja
Wszystkie sulonickie rodziny językowe znajdują swój początek w Lądach Południowych, w języku starosulonickim. Ze względu na ogólną gęstość sulonickich populacji, ich języki nie podzieliły się na tak wiele, jak wśród ich północnych sąsiadów. Sulonici komunikują się niemal wyłącznie mową i pismem wykorzystującym alfabet uniwersalny dla wszystkich sulonickich języków, w przeciwieństwie do samych słów. Dzięki szerokiemu pasmowi częstotliwości sulonickiego słuchu, alfabet ten zawiera znacznie więcej fonetyków, niż pozostałe cywilizowane gatunki. Znaczna część z nich jest również dla elan i kordan niesłyszalna, co znacznie utrudnia ich naukę. Niemal krytyczną rolę w komunikacji mówionej stanowi również ton wypowiedzi. Sulonickie pismo polega na literach, oznaczających dźwięki, które łączy się w wyrazy pisane poziomo od lewej do prawej i od góry do dołu. Litery znajdujące się w wyrazach czasami zmieniają sposób wypowiadania innych liter. Pismo zawiera również symbole i znaki oznaczające ton wypowiedzi i pomagające uporządkować zdania: przecinki, wykrzykniki, i tak dalej.Imiona
Sulonickie imiona z reguły różnią się z państwa na państwo, jednak ich źródła znaleźć można zarówno w religii, jak i profesjach. Z tego też powodu w sulonickich imionach można często zauważyć ślady starych nazw różnych żywiołów połączone z formami osobowymi lub czasownikami. W niektórych kulturach sulonita sam sobie wybiera imię, kiedy osiąga dorosłość lub odkryje swój cel w życiu; przedtem imię wybiera mu rodzina. W innych sulonickich kulturach, głównie tych viertońskich, sulonita nigdy nie porzuca imienia nadanego mu w dniu narodzin. W efekcie imię dorosłego sulonity wychowanego w kulturze południowej nierzadko nawiązuje w jakiś sposób do roli klanu lub jego historii. Tymczasem w kulturze viertońskiej można zaobserwować mieszanie się sulonickich i elańskich metod formowania imion. Jedyną uniwersalną zasadą jest krytyczne rozróżnianie imion męskich i żeńskich. Oprócz tego każdy sulonita szczyci się imieniem rodziny, czyli nazwiskiem. W niemal każdym przypadku jest ono dziedziczone po matce. Nazwiska są typowo o wiele starsze i czasem sięgają czasów pierwszych sulonickich osad. W niektórych przypadkach nazwisko tworzono na podstawie roli rodziny w klanie, podczas gdy w innych przyjmowano imię jakiegoś wyjątkowo zasłużonego jej członka, np. wprawionego wojownika, łowcy, mędrca, Przewodzącego itd. Na przykład: wyobraźmy sobie mężczyznę o imieniu "Aarveter z rodziny Yolantor". W tym przypadku od razu widać cząsteczkę "Aar" w imieniu, która oznacza "ogień" w jednym ze staro-sulonickich języków. Cząstka ta połączona jest z męską formą osobową czasownikowa "vete" czyli "wzrastać" w znaczeniu "rosnąć w zdrowiu i sile". Dosłownie więc imię "Aarveter" oznacza "Wzrastający Ogień" - imię w przeszłości prawdopodobnie przyjmowane przez piromantów albo np. kucharzy. Tymczasem imię rodziny, "Yolantor" wprost oznacza "Zbieracze owoców" - zatem można się domyślać, iż dalecy przodkowie Aarvetera byli rodziną zajmującą się zbiorem owoców z upraw i drzew.Tożsamość
Ideały Piękna
Jak wszystkie noovańskie gatunki cywilizowane, sulonici lubią symetrię. W architekturze najbardziej zwracają uwagę na wnętrze, a w nim doceniają obszerność pokojów, smukłe ściany z łagodnymi krawędziami, szerokie przejścia itp. Wiele sulonickich kultur ozdabia ściany domostwa freskami przedstawiającymi historię rodziny lub legendy. Szczególną uwagę sulonitów przyciąga, co łatwo zrozumieć, muzyka. Niestety podjęcie się próby scharakteryzowania najistotniejszych cech sulonickiej muzyki jest dla innych gatunków rzeczą zgoła niemożliwą, a to z powodu faktu, iż sulonicka muzyka wykorzystuje pełne pasmo dźwięku, jaki jest dla jej wykonawców dostępny. Z tego powodu znaczna część sulonickiej muzyki jest dla innych gatunków niesłyszalna. Nie dotyczy to jednak wszystkich utworów, gdyż mieszanie się kultury elańskiej i sulonickiej doprowadziło do stworzenia nurtów muzycznych, które ograniczały wykorzystywany dźwięk do częstotliwości słyszalnych dla nie-sulonickich uszu. W rzeczy samej suloniccy muzycy potraktowali ten temat jako wyzwanie i wielu z nich, w powszechnej viertońskiej opinii, podołało mu. Co prawda wielu sulonitów cierpi na daltonizm, jednak nie powstrzymuje to ich w żaden sposób przed rozwijaniem sztuki malarskiej. W tej dziedzinie suloniccy malarze najbardziej znani są z portretów i scen przedstawiających postacie i ich działania. Ci sami malarze udoskonalili sztukę przedstawiania emocji w twarzach i gestach przedstawianych postaci - okazjonalnie nawet tak subtelnych, jak te kordańskie. W kwestii ideałów dotyczących ciał, sulonici cenią szczupłość, kojarzy się ona bowiem z wysportowaniem i mobilnością. Długie wibrysy i pazury są mile widziane u każdego sulonity. U mężczyzn mile widziane są długie ręce i ogon oraz kolor oczu łagodnie lub ostro kontrastujący z kolorem sierści. Wśród kobiet, za najładniejsze uważa się te o silnych nogach, szerokich biodrach, pokaźnym biuście i długich kłach. Dobrze też, żeby były jak najwyższe. Niektóre kobiety postrzegają bycie niższą od typowego mężczyzny za powód do wstydu, choć takie sytuacje zdarzają się niezwykle rzadko.Role Płciowe
W tradycyjnej kulturze sulonickiej mężczyzn i kobiety dzieli wiele, a przede wszystkim oczekiwania. Od mężczyzn, na przykład, prawie uniwersalnie oczekuje się posłuszeństwa oraz lojalności wobec przełożonych i kobiet. W warunkach bojowych mężczyzna powinien wykazywać się sprytem i pokonywać przeciwników taktyką, zwinnością i umiejętnościami, a niekoniecznie siłą. Dla kobiet tymczasem tradycyjnie najważniejsza jest wytrzymałość, zarówno fizyczna, jak i psychiczna. Poza tym od sulonickich kobiet oczekuje się opiekuńczości i mądrości, zwłaszcza pod kątem oceny zamiarów innych osób. Tradycyjnie postrzega się je jako głowy swoich rodzin, które odpowiadają za jego bezpieczeństwo. Szczere przyjaźnie między sulonickimi mężczyznami a kobietami są rzadkie, zwłaszcza w tradycyjnych kulturach - oczekuje się, że relacje między płciami będą ograniczane do seksualnych i politycznych. W sulonickiej literaturze utrwalił się obraz sulonickiego ideału: mężczyzny jako wojownika, który lawiruje między wrogami i, dzierżąc łuk, szpikuje ich swoimi strzałami, oraz kobiety jako matrony, mądrze i pewnie władającej swoim państwem. W krajach viertońskich przepaść dzieląca sulonickie kobiety i mężczyzn jest znacznie mniejsza ze względu na bardziej zrównoważony, elański system ról płciowych, który został przez viertońskich sulonitów przyjęty. Elańskie wartości zresztą powoli postępują wgłąb tradycyjnych sulonickich krajów.Zaloty
Tradycyjnie, w sulonickich zalotach to kobieta obejmuje prowadzenie, udając się do męskiego klanu i poszukując godnego uwagi partnera lub partnerów - nie musi jednak tego robić sama, mogą jej towarzyszyć przyjaciółki lub członkowie rodziny. Kiedy potencjalni partnerzy zostaną znalezieni i z powodzeniem przekonani do dołączenia, zaloty są kontynuowane. W niektórych kulturach mężczyźni mogą nie mieć domyślnego prawa odmowy takich zalotów. Następny etap polega na stosunkach seksualnych, z których docelowo ma wyniknąć zapłodnienie kobiety. W razie potrzeby partnerzy odbywają stosunek wielokrotnie, aż do skutku. Z reguły na tym rola wybranych mężczyzn się kończy - związki stałe są w tradycyjnych sulonickich kulturach rzadkością. Po narodzinach dziecka lub dzieci, męscy partnerzy mogą zostać powołani do zaopiekowania się swoimi synami, domyślnie zabierając ich do swoich klanów. Dwu-płciowe rodzicielstwo również jest w tradycyjnych kulturach rzadkością. Utylitarne podejście kobiet do zalotów (z wyjątkami) sprawia, że mężczyźni nie cieszą się stałą ich uwagą, i vice versa. Jeżeli dany sulonita lub sulonitka zapragnie doznań cielesnych poza zalotami, może zacząć ich szukać wśród przedstawicieli własnej płci. W rzeczy samej w tradycyjnej sulonickiej kulturze homo- i biseksualizm mają się dobrze i nie stanowią odstępstw od normy. W takich przypadkach zaloty opierają się raczej o przyjaźń między zainteresowanymi i wzajemnych uczuciach. Bez stresu związanego ze społecznymi oczekiwaniami, partnerzy lub partnerki mogą w spokoju poznawać się bliżej i rozwijać związek w swoim tempie. Tak jak ze wszystkim innym, wśród viertońskich kultur sulonitów przyjęły się standardy elańskie, opierające się o długotrwałe związki i małżeństwa, choć w nieco mniejszym stopniu.Cywilizacja
Historia w Skrócie
Sulonici praktycznie od zarania dziejów gromadzili się w coraz to większe społeczności. Jedynym elementem, który ograniczał rozrost sulonickich osad były trudności związane z wyżywieniem. To właśnie pożywienie stawało się w głównym obiektem konfliktów między sulonickimi klanami i osadami w czasach ich wczesnej historii. Dopiero odkrycie metod uprawiania zimnej roli, farm owocowych i prowadzenia kontrolowanych, zrównoważonych łowów sprawiło, że sulonici znaleźli swój cywilizacyjny rytm, który pozwolił im założyć największe na Noovie miasta w owym okresie, zaprojektowane dla potrzeb niezliczonych, wchodzących w ich skład rodzin. W pewnym okresie sulonickiej historii wiele państw-miast zaczęło stosować kategoryczną politykę kontrolowania dzietności sulnitów. Ograniczenie rozmnażania się obywateli miało na celu zapewnić, by produkcja żywności i surowców nadążała za liczebnością populacji. Jak to jednak zwykle bywa, kontrola ta była stronnicza i faworyzowała starsze, bardziej wpływowe klany - a karą za przekroczenie nadanych limitów dzietności skutkowało ograniczeniem dostaw pożywienia. Wiele sulonickich rodzin, a nawet całych klanów, postanowiło odciąć się od nasilającej się autorytarności państw-miast i wyruszyło na północ w poszukiwaniu lepszego życia, kładąc swe nadzieje w Haalsie, czyli pierścieniach planety, które sulonici postrzegali jako oko boga. Poszukiwania był trudne, ale owocne - po przekroczeniu zdradliwych szczytów południowych pasm górskich, suloniccy pionierzy odnaleźli cieplejsze i żyźniejsze lądy. Niestety, ze znaleziskiem wiązało się nowe zagrożenie - elanie. Podczas gdy część sulonitów założyła nowe państwa-miasta w odkrytych lądach, wiele klanów pragnęło udać się dalej na północ, by odkryć, co skrywa Haals. Niestety, klany te natrafiły w ten sposób na tereny zajmowane przez elan. Ponieważ ludy te nie potrafiły się porozumieć, doszło do wielu konfliktów. Ze względu na wczesny stan rozwoju obu cywilizacji, minęło kilka mileniów, zanim ludy podjęły się prawdziwych prób dyplomacji i handlu. Nie było jednak czasu na naturalną asymilację, ponieważ wielkimi krokami zbliżała się Wielka Zima - stopniowy globalny spadek temperatury zmusił sulonitów do emigracji dalej na północ i poszukiwania schronienia wśród elańskich państw-miast, bez względu na to, czy ich mieszkańcom się to podobało, czy nie. Stopniowo jednak nawet Vierton stał się niemożliwy do zamieszkania i wszystkie ludy musiały skryć się głęboko w podziemiach. Część powstałych w ten sposób sulonicko-elańskich społeczności wybiło się nawzajem w walce o przetrwanie, część doszła do stanu, w którym jeden z gatunków dominował nad drugim, a część, pomimo różnic i niechęci, odnalazła wspólny język i przetrwała poprzez współpracę. Po zakończeniu Wielkiej Zimy to właśnie te społeczności najszybciej dostosowały się do nowych warunków, zakładając nowe państwa-miasta i rozprzestrzeniając się po Viertonie. Tymczasem ci sulonici, którzy schronili się w głębinach Południowych Lądów, założyli nowe, w pełni sulonickie kraje, albowiem pozbawieni zostali dostępu do swojej dawnej spuścizny - teraz już starożytnych, leżących daleko na południu miast, świecących teraz pustkami i przykrytych warstwami lodu i śniegu. Początki tychże narodów były trudne i sprawiły, że wiele sulonickich klanów udało się dalej na północ, pragnąc odebrać cieplejsze viertońskie regiony siłą. Przeprowadziły one więc inwazję na południowo-zachodni kraniec Viertonu, niewoląc podbitych elanów, "uwalniając" żyjących tam sulonitów i zakładając nowy kraj. Owe klany ochrzciły się nazwą "Kimerowie", a swój naród nazwą: "Kimeren". Zarówno potomkowie Kimerów, jak i sam Kimeren, istnieją do dziś. Dziś sulonici stanowią znaczny, choć nie dominujący, element wielu elańskich krajów. Najgęściej zamieszkują Vierton Południowy, zakładając w miastach zrzeszające wiele rodzin sulonickie getta. Sulonici żyjący poza Viertonem cechują się pewną dumą z zachowania pełnej kontroli nad własnymi krajami. Dopuszczają do siebie turystów, ale nie bez ograniczeń. Wiele z nich wciąż aspiruje do zdobycia viertońskich terenów, toteż w historii miało miejsce wiele prób inwazji - ale nigdy w pełni udanych.Typowy ubiór
Ze względu na swoją gęstą sierść, sulonici z reguły noszą jedną czy dwie warstwy luźnych ubrań. Czasami, w ciepłych sezonach, noszą nawet mniej. Zwracają jednak szczególną uwagę na ochronę przed efektami pogody, takimi jak deszcz i śnieg, więc cenią sobie różnorakie płaszcze i kapelusze. Te ostatnie z reguły cechują się specjalnymi otworami lub wgłębieniami na uszy. Niektórzy sulonici zamieszkujący gęstsze miasta Viertonu często starają się ukrywać swoje ogony pod ubiorem lub "przypinać" je do nóg specjalnymi paskami, kiedy wychodzą z domu, aby niechcący nikogo nie trącić. Nawet ci, którzy tego nie czynią, przynajmniej zakładają na nie element ubioru zwany kiwtem - swego rodzaju "rękaw" na ogon. Jeśli chodzi o ochronę tylnych łap, sulonici preferują je opatulać miękkim materiałem, ewentualnie giętką skórą, często w postaci sandałów pozbawionych sztywnych podeszew. Popularne są wśród nich dwu-warstwowe pół-buty - warstwę wewnętrzną stanowi ciasny, ale giętki skórzany ochraniacz, a wierzchnią luźne, materiałowe pokrycie służące głównie zapobieganiu pobrudzenia się łap.Relacje Międzygatunkowe
Naturalne sulonickie zdolności do socjalizacji nie znają granic i uwidaczniają to również ich relacje z sąsiednimi gatunkami. Typowy sulonita dokonuje prób bliższego poznania swoich rozmówców. W efekcie wszelkie konwersacje, w których uczestniczą sulonici, często zmieniają tory. Sulonita może pragnąć poznać rozmówcę albo po to, by rozeznać się w sytuacji i poszukać potencjalnego haka, albo żeby się z nim po prostu zaprzyjaźnić; rzadko zdarza się, by sulonitę rozmówca w żaden sposób nie interesował, zwłaszcza przy pierwszej konwersacji. Elanie, ich najbliżsi sąsiedzi, w najgorszym przypadku postrzegają przez to sulonitów jako nachalnych, a w najlepszym za idealnych partnerów do rozmowy. W sytuacjach oficjalnych suloniccy liderzy znani są z niezwykłej elokwencji wypowiedzi. Dla sulonitów bowiem dyskusje i kłótnie to chleb powszedni, natomiast suloniccy liderzy w praktyce muszą uczyć się sztuki retoryki i najlepiej opanować ją do perfekcji; w innym przypadku dadzą się wyprzedzić przez rywali, tracąc wpływy. Sulonickich liderów postrzega się wtem jako podstępnych i chytrych, w każdej chwili gotowych naskoczyć na jakąś nieścisłość wypowiedzi, by w ten sposób podkopać oponenta. Nawet podczas negocjacji handlowych zwraca się szczególną uwagę na słowa, gdyż wielu sulonitów wykorzysta każdą możliwość, by wycisnąć z umowy jak najwięcej. Na polu osobistym i społecznym sulonitów stereotypowo postrzega się jako bezwstydnych plotkarzy. W rzeczywistości wielu sulonitów nie nauczyło się stosować "filtrów", które decydowałyby o tym, jakie tematy można poruszać, a jakie nie; wszystkie traktują jako równie warte tematy do konwersacji. Cecha ta nie dotyczy sulonitów viertońskich, ci bowiem socjalizują się w sposób znacznie bardziej podobny do elanów. Sami elanie natomiast postrzegają większość sulonitów jako naturalnych imprezowiczów lub po prostu jako osoby do reszty oddane swojej rodzinie i przyjaciołom, które przy okazji potrafią gadać non-stop. Niektórzy elanie wierzą, że sulonita nigdy nikomu nie pokazuje swojej prawdziwej twarzy, osobowości, albo też że w ogóle jej nie ma, zamiast tego dobierając "odpowiednią minę" do odpowiedniego rozmówcy. Styl życia południowych sulonitów stał się też źródłem wielce niepochlebnej opinii krążącej wśród viertońskich krain, jakoby sulonici mieli silne tendencje do kazirodztwa. Najsilniejszym źródłem tej opinii wynika z faktu, że historyczny zwyczaj oddzielania młodych sulonitek od swoich braci czasem prowadził do sytuacji, gdy po osiągnięciu dorosłości rzeczywiście dochodziło do kazirodczych zbliżeń, których konsekwencje objawiały się dopiero po kilku pokoleniach. Innym źródłem plotek jest też sulonicki zwyczaj rodzinnych kąpieli w gorących źródłach, którymi mogą się poszczycić niektóre regiony Południowych Lądów.Wygląd i Detale
Średnia długość życia
55 lat noovańskich.Rozkład płci
Samce:Samice - 40:60.Średni wzrost
Średnia waga
Średnia Budowa
Ubarwienie i Wzory
Sulonici śnieżni:
Origin/Ancestry
Śnieżni, Barwni
Related Organizations
Remove these ads. Join the Worldbuilders Guild
