Energia Eteryczna

Po kataklizmie zwanym Konwergencją, który miał miejsce kilka miliardów lat temu, układ dwu-słoneczny został wypełniony mikroskopijnymi cząsteczkami, które są zdolne do gromadzenia wszelkiej energii z otoczenia i przechowywania jej w postaci własnej, unikalnej energii. Zgromadzona w ten sposób energia zwana jest najczęściej "Eteryczną" albo "Ezoteryczną", ze względu na tendencję tychże cząsteczek do występowania w zasadzie wszędzie. Cząsteczki te, zwane "eterkami" są rozmiarów porównywalnych do atomów i cechują się różnymi unikalnymi właściwościami sprawiającymi, że wchodzą w interakcje z otoczeniem na wiele różnych sposobów.

Jedną z najważniejszych właściwości naładowanych energią eterków jest ich tendencja do gromadzenia się. Odbywa się to w sposób podobny, acz odwrotny do termodynamiki. Podczas gdy energia cieplna naturalnie wypływa z medium cechującym się wysoką temperaturą do medium o niższej temperaturze, energia eteryczna czyni rzecz odwrotną - gromadzi się ona tam, gdzie już występuje znaczna obecność eterków naładowanych energią. Im więcej znajduje się w pobliżu naładowanych eterków, tym szybciej gromadzi się ich jeszcze więcej.

Proces ten nie ciągnie się jednak w nieskończoność. Każdy pojedynczy eterek jest zdolny do zgromadzenia jednie określonej ilości energii, i podczas gdy naładowane cząsteczki przyciągają się nawzajem, prawa fizyki przeciwdziałają temu. Powstaje w ten sposób równowaga, która zapobiega zderzeniom eterków. Siła, która przyciąga eterki do siebie nazywa się siłą eteryczną, a tą, która jej przeciwdziała: siłą anty-eteryczną. Równowaga ta jednak ma swoje limity i w rezultacie wraz z gromadzeniem się naładowanych eterków, odległość między nimi zmniejsza się, gdyż cząsteczki przyciągają siebie nawzajem z coraz większą siłą. W pewnym momencie cząsteczki są na tyle blisko siebie, że dowolna interakcja z otoczeniem - taka, jak np. przekazanie eterkom energii cieplnej lub vice versa - może spowodować zetknięcie się tych cząsteczek. Kiedy ma miejsce taki kontakt, eterki wywołują na sobie nawzajem kaskadowe uwolnienie niemal całej zgromadzonej energii w formie identycznej do energii, którą owe eterki zmagazynowały. Zdarzenie to nazywane jest najczęściej "manifestacją naturalną" energii eterycznej. W wyniku manifestacji naturalnej eterki, już pozbawione energii eterycznej, zostają "rozrzucone" po otoczeniu. Proces gromadzenia się naładowanych eterków i ich manifestacji trwa często wiele dni, i łatwo go przerwać. Eterki bowiem gromadzą się jedynie wtedy, kiedy typ magazynowanej przez nie energii jest ten sam - w przeciwnym wypadku odpychają się wzajemnie, zamiast przyciągać. Nazywa się to "aspektacją" eterków.

Manifestacja

Aspektacja

Aspektacją nazywa się postać energii zgromadzonej w eterku, często kojarzonym z odpowiednim żywiołem. Dla przykładu, jeżeli gromada eterków przyjęła energię cieplną, mówi się, że energia eteryczna ma aspekt Ciepła. Obecnie rozpoznaje się 5 aspektów podstawowych: Ciepła, Kinezy, Elektryczności, Atomu oraz Przestrzeni. Nie jest jasne, czy to wszystkie możliwe aspekty, czy może jest ich więcej. Obecne zestawienie zostało opisane w niedawnych czasach i znacznie upraszcza modele aspektów wykorzystywane w przeszłości.
Poniżej przedstawiono krótkie objaśnienie każdego z podstawowych aspektów:

• Aspekt Ciepła to wynik przekazania eterkom energii cieplnej, lub odebrania jej. W przypadku pierwszym sprawa jest prosta: eterki podczas manifestacji naturalnej uwalniają całą zgromadzoną energię cieplną, prowadząc do gwałtownego wzrostu temperatury otoczenia. W drugim przypadku ma miejsce rzecz odwrotna. Jeśli eterkom odbierze się energię cieplną, te zdają się gromadzić "ujemną" energię cieplną. Ze względu na problemy związane z modelami matematycznymi termodynamiki, uczeni starają się nazywać ten stan "aspektem cieplnie ubogim". Według nich eterek fizycznie nie jest w stanie przechowywać ujemnej energii, dlatego eterki najpewniej w trakcie manifestacji uzupełniają "braki" w energii, sugerując, że istnieje wartość energii cieplnej, którą eterki traktują jako domyślną. Zdania są jednak podzielone. W praktyce te dwa stany kolokwialnie nazywane są odpowiednio aspektem Żaru oraz aspektem Mrozu.
• Aspekt Kinezy objawia się w wyniku mechanicznego ruchu ciał. Naładowane w ten sposób, eterki uwalniają podczas manifestacji energię kinetyczną. Najczęściej wynikają z tego intensywne podmuchy wiatru, potężne fale wodne oraz miejscowe trzęsienia ziemi. Potocznie rozróżnia się aspekty odpowiednio Wiatru, Wody oraz Skał, choć nie są to precyzyjne nazwy, gdyż w rzeczywistości manifestacje dotykają dowolnych gazów, cieczy czy ciał stałych.
• Aspekt Elektryczności objawia się w wyniku przebywania eterków w polu elektromagnetycznym. W zależności od warunków, manifestacja może objawić się jako wyładowanie elektryczne, rozbłysk światło albo gwałtowne zmiany w polu magnetycznym. Potocznie rozróżnia się aspekty Światła i Piorunu.
• Aspekt Atomu jest drugim najgorzej rozumianym z podstawowych aspektów. Metoda jego aspektacji jest zgoła nieznana, jednak najczęściej ma miejsce w efekcie zachodzenia intensywnych reakcji chemicznych. Podczas manifestacji, w sposób również zgoła niewiadomy, eterki uwalniają energię, która prowadzi do nagłego rozpadu atomów połączeń między atomami. Następuje kaskadowy, elementarny rozpad wszelkiej dotkniętej materii. Potocznie aspekt zwie się aspektem Erozji.
• Aspekt Przestrzeni jest najgorzej rozumianym aspektem podstawowym. Nieznane są warunki towarzyszące jego manifestacji, a te są niezwykle rzadkie, ale zawsze poważne. Manifestacje aspektu Przestrzeni tworzą strefy, w których sama przestrzeń wydaje się być zakrzywiona, a jednocześnie grawitacja przestaje funkcjonować prawidłowo. Strefy te sięgają rozpiętości od parunastu metrów do wielu kilometrów i trwają najdłużej ze wszystkich manifestacji. Według niektórych teorii aspekt ten powiązany jest również z fenomenem czasu, jednak nie zostało to w żaden sposób potwierdzone. Potocznie aspekt ten dzieli się na aspekt Ciążenia i Przestrzeni.

Wymuszona manifestacja energii eterycznej

Energia eteryczna gromadzi się naturalnie w istotach posiadających Duszę, Umysł i Ciało. To, ile w danym stworzeniu może zgromadzić się energii zależy od jego pojemności eterycznej, definiowanej przez jego Ciało i Duszę. Istoty cechujące się niewielką masą mogą zgromadzić średnio mniej energii eterycznej, niż istoty o większej masie. Jednocześnie, istoty posiadające Duszę cechującą się wysokim tzw. współczynnikiem dostrojenia, łatwiej gromadzą tę energię, co zwiększa ich całkowitą pojemność eteryczną. Energia znajdująca się w stworzeniu cały czas zmienia swoją aspektację - jednak w tym przypadku aspektowanie ma miejsce w wyniku nie zmian fizycznych, a emocjonalnych owego stworzenia. Kiedy Przewodzący rozpoczyna proces Przewodzenia, oznacza to, iż siłą własnej woli manipuluje swoją Duszą w taki sposób, by ta zaczęła uwalniać energię z danego punktu lub obszaru na ciele. W momencie, gdy zaaspektowana energia traci kontakt z Duszą użytkownika, dochodzi do jej manifestacji. Kształt manifestacji zależy od tego, w jaki sposób Przewodzący dokonywał Przewodzenia. Wąski, ale gęsty strumień energii eterycznej prowadzi do intensywnej, lecz ograniczonej przestrzennie manifestacji, natomiast delikatne uwalnianie energii po powierzchni całego ciała wywoła manifestację w postaci delikatnej aury wokół Przewodzącego. Cały proces nazywa się właśnie Przewodzeniem, Przewodnictwem lub też wymuszoną manifestacją energii eterycznej.
Przewodzenie wiąże się z ryzykiem. Jako, że manifestacje wymuszone mają miejsce natychmiast po uwolnieniu energii z Ciała Przewodzącego, mogą one na niego wpłynąć. Dla przykładu, próba wywołania strumienia żaru może doprowadzić do sparzenia również Przewodzącego, a manifestacja piorunów - do jego porażenia. Z tego powodu nie zaleca się Przewodzenia gołorącz, a przynajmniej nie wtedy, kiedy użytkownik chce wywołać silną manifestację. Zamiast tego Przewodzący wykorzystują więc tzw. "katalizatory", czyli narzędzia wykonane z materii organicznej, najczęściej drewna i kości. Katalizator może zostać wykorzystany w postaci swego rodzaju bufora między Ciałem Przewodzącego, a manifestacją jego energii eterycznej. Jest to możliwe poprzez potraktowanie takiego katalizatora jako wydłużenia swojego Ciała - co wymaga odrobiny praktyki - i uwolnienie swojej zaaspektowanej energii z wykorzystaniem jego czubku jako punktu uwolnienia. W ten sposób manifestacja wymuszona dokonuje się z dala od prawdziwego Ciała Przewodzącego, pozwalając mu uniknąć ryzyka, zamiast tego ryzykując co najwyżej uszkodzeniem narzędzia.
W zależności od wykorzystywanych aspektów, danych Przewodzących, czyli użytkowników Przewodnictwa, chrzci się odpowiednimi tytułami:

Termomanta para się manipulacją ciepłem.

Piromanta to termomanta skupiający się na generacji ciepła i żaru.

Kriomanta to termomanta skupiający się na wchłanianiu ciepła oraz zamrażaniu materii.

Kinetomanta para się kinetyczną manipulacją ciał stałych, cieczy oraz gazów.

Geomanta specjalizuje się w ciałach stałych, głównie skale.

Hydromanta specjalizuje się w cieczach, głównie wodzie.

Ventimanta specjalizuje się w gazach, głównie powietrzu.

Sonomanta specjalizuje się w falach mechanicznych takich, jak dźwięk.

Rosiomanta para się wywoływaniem erozji i rozpadu cząsteczek.

Elektromanta para się manipulacją potencjałem elektrycznym.

Fotomanta para się wytwarzaniem i manipulacją światła.

Magnetomanta para się manipulacją polem magentycznym.

Lokomanta para się manipulacją przestrzeni.

Gravitomanta para się manipulacją pola grawitacyjnego.

Vivimanta para się wszelkiego rodzaju manifestacjami wykorzystywanymi w medycynie i chirurgii.

Istnieją dwie główne metody Przewodzenia. Pierwsza z nich, zwana Animancją, polega na wykorzystaniu emocji Przewodzącego do aspektacji energii. Druga, zwana Arkanistyką, wykorzystuje Przewodnictwo w sposób polegający na powiązaniu Umysłu użytkownika ze znaczeniem symboli, słów i gestów (zwanych "arkanami"). Arkanistyka polega na wykorzystaniu narzędzi do wywoływania określonych manifestacji w sposób precyzyjny i niezależny od emocji użytkownika.

Rodzaj

Metaphysical, Elemental