Arkanistyka

Atronach    Noova    Nauka i Technologia      Arkanistyka

Arkanistyką zwie się praktykę, naukę oraz szkołę Przewodnictwa polegającą na manipulowaniu manifestacjami energii eterycznej za pomocą narzędzi oraz tak zwanych "arkanów", czyli abstrakcyjnych, ale jednoznacznych symboli i idei. Z ich pomocą praktykant nauki może zaprojektować tak zwany "Program" zgodnie z konkretnym zamysłem i później wywołać za jego pomocą wymuszoną manifestację energii eterycznej o zamierzonym efekcie. Dla przykładu, arkana można wpisać w powierzchnię lub wnętrze katalizatora. Kiedy następnym razem użytkownik uwolni swoją energię eteryczną ścieżką prowadzącą przez taki katalizator, ta "zapamięta" wpisane weń arkana i odtworzy je podczas manifestacji. Arkanistyka jest z natury znacznie mniej wygodna od tradycyjnego Przewodnictwa, jednak oferuje wiele swobody w kreowaniu interesujących użytkownika zaklęć. Podczas gdy użytkownicy Arkanistyki są wciąż Przewodzącymi, z reguły nazywa się ich "Arkanistami" w celu odróżnienia od tradycyjnych Przewodzących. Teoretyków tej nauki, czyli arkanologii, zwie się arkanologami.

Utility

Przygotowywanie i wykonywanie Programów

Nowożytna Arkanistyka opiera się na zasadzie działania manifestacji wymuszonej z wykorzystaniem jego naturalnych zdolności do zmiany swojego kształtu i aspektacji pod wpływem działania podświadomości użytkownika, a ściślej: jego Duszy. Najprostszym sposobem na manipulowanie podświadomością użytkownika, nie licząc manipulowania jego emocjami, jest wykorzystanie tzw. arkan, czyli symboli, które wprost i w jednoznaczny sposób wywołują w Duszy Arkanisty odpowiednie, proste skojarzenie. Symbol ten może mieć niemal dowolną formę, jednak najskuteczniejsze jest wykorzystanie rysunków i znaków. Łącząc arkana, utrwalając je w wybranym medium, należy utworzyć swego rodzaju "choreografię", zwaną "Programem" za którą ma podążać przelana do tego samego medium energia eteryczna. Arkan, przez który przepływa energia eteryczna, zwie się arkanem napełnionym albo aktywnym.

Obecnie znane rodzaje arkanów przedstawiają się następująco:

Aspektowe - definiują aspektację energii.

Geometryczne - definiują kierunek, rozmiar, rozpiętość, pozycję startową, i tak dalej, strumienia uwalnianej energii.

Czasowe - definiują czas trwania efektów Programu, czas rozpoczęcia, częstotliwość efektów, et cetera.

Logiczne - definiują zachowanie Programu według określonych warunków; np. można z ich pomocą automatycznie modyfikować jasność świecącej kuli w zależności od średniego natężenia światła padającego na napełniony arkan.

Matematyczne - nie definiują czaru bezpośrednio, ale służą do sterowania pozostałymi arkanami poprzez wpisanie ich w nie.

Aby odpowiednio zapisać Program w formie rysunku lub ryciny, należy zadbać o odpowiedni nośnik oraz powierzchnię. Nośnik, za pomocą którego rysowane będą arkana, musi cechować się wysoką przewodnością eteryczną. Taką przewodnością cechują się materiały organiczne, takie jak mączka kostna albo atrament wydobyty z odpowiednich zwierząt. Świetnym, aczkolwiek kontrowersyjnym i trudno dostępnym (z perspektywy praworządnego użytkownika) nośnikiem jest krew. Posiadając odpowiedni nośnik, można rozpocząć rysowanie Programu w odpowiedniej powierzchni. Taką powierzchnię, medium, najczęściej dobiera się do nośnika. Dla przykładu, najpopularniejszym rozwiązaniem jest papier, kiedy wykorzystywany jest atrament lub krew. W przypadku nośnika bardziej stałego, powierzchnia powinna nadawać się do grawerunku, aby możliwe było umieszczenie go w wyrytych symbolach. Należy unikać dobierania mediów do nośników cechujących się podobną przewodnością eteryczną, gdyż w takich wypadkach energia przelewająca się przez medium może rozproszyć się w nim, zamiast przepłynąć przez arkana. Nośnik zawsze musi cechować się znacznie wyższą przewodnością od medium, ale z kolei medium musi być wystarczająco przewodzące, by dało się w niego wlać energię eteryczną. Im gorszy balans nośnika i medium, tym mniej precyzyjna będzie manifestacja energii eterycznej. Kiedy medium z Programem jest gotowe, użytkownik musi przelać w niego swoją energię, tak, jakby Przewodził, wykorzystując medium jako punkt uwolnienia energii. Energia ta napełnia po kolei połączone arkana, aż nie osiągnie arkanu uwolnienia, który uwalnia energię z medium, prowadząc do natychmiastowej jej manifestacji przyjmującej formę nadaną jej przez arkana.
Inną metodą aktywacji Programu, o wiele mniej przez Arkanistów lubianą, jest wypowiedzenie lub narysowanie go w trakcie Przewodzenia. Polega to na precyzyjnym i szybkim wysłowieniu lub narysowaniu za pomocą gestów, po kolei, każdego arkanu zaklęcia, a następnie na uwolnieniu odpowiedniej ilości energii eterycznej z Ciała. Skuteczność tej metody jest wątpliwa z wielu powodów. Przede wszystkim jest wymagająca pod względem umysłowym, gdyż udana manifestacja Programu tą metodą wiąże się z ogromną ilością skupienia. Arkanista podczas Przewodzenia w ten sposób nie może myśleć o niczym innym: wykorzystywane arkana muszą złożyć się w jego umyśle i podświadomości w spójną całość. Z tego powodu aktywowanie bardziej złożonego Programu w ten sposób zakrawa o niemożliwość. Druga wada tej metody ma znaczenie głównie w sytuacjach bojowych: wypowiadanie Programu równoznaczne jest z ostrzeżeniem wtajemniczonego przeciwnika o swoich zamiarach. Podsumowując: powyższa metoda aktywowania Programu jest przydatna głównie w sytuacjach, gdy Arkanista nie ma czasu na przygotowanie go w medium lub nie ma dostępu do materiałów do tego potrzebnych.
Najtrudniejszą metodą aktywowania Programów jest metoda myślowa. Jest ona nad wyraz podobna do metody słownej, z jedną tylko kluczową różnicą: zamiast wypowiadać odpowiednie arkana, wyjątkowo zdolnemu Arkaniście może udać się złożyć cały Program w umyśle, z milczeniem aktywując go po uwolnieniu odpowiedniej ilości energii. Metoda ta wymaga jeszcze większego skupienia i wyobraźni od użytkownika, gdyż nie posiłkuje się on słowami ani gestami jako wsparciem w formowaniu Programu w myślach. Z zewnątrz taki Arkanista wygląda, jakby Przewodził w sposób tradycyjny.

Praktyczne wykorzystanie Arkanistyki

Arkanistyka znalazła miejsce w wielu różnych dziedzinach życia. Najbardziej jest znana ze swojego zastosowania naukowego: z wykorzystaniem odpowiednich Programów, Arkaniści są w stanie odtworzyć szeroki wachlarz warunków wymaganych do badań. Dzięki temu postęp technologiczny znacznie przyspieszył; w niemałej mierze to Arkanistyka odpowiada za wybuch postępu przemysłowego w Viertonie. Arkaniści również przydają się w wielu innych sferach życia: dzięki wszechstronności Arkanistyki jako dziedziny, niemal każdy rodzaj problematyki może zostać rozwiązany za pomocą odpowiedniego Arkanisty, a i każdy Arkanista posiada pewien poziom możliwości dostosowywania się do sytuacji - o ile cechuje się dobrą wyobraźnią.
W czasach nowożytnych Arkanistyka rozpowszechniła się najbardziej w Viertonie nie tylko wśród Przewodzących w formie dziedziny nauki, ale również wśród wszystkich innych mieszkańców regionu w postaci tzw. arkanicznej technologii. Potocznie zwane "arkanicznymi przedmiotami", opierają się na funkcjonowaniu baterii eterkowej, która pozwala na aktywowanie pewnych Programów bez względu na zdolność Przewodzenia użytkownika. Oznacza to, że nawet laik może zapalić arkaniczną lampę, bez marnowania własnej energii, za pomocą odpowiednio zaprojektowanego przedmiotu i baterii napełnionej energią pochodzącą z odpowiedniego źródła. Aby takie rozwiązanie zadziałało, energia w baterii musi pochodzić od Arkanisty, który potrafiłby aktywować Program osobiście. Za jedne z najbardziej przełomowych arkanicznych wynalazków ostatnich stuleci uważa się silnik termo-tłokowy oraz [arkaniczną broń].
Zarówno Arkanistyka, jak i arkaniczne przedmioty, wykorzystywane są w sytuacjach bojowych i militarnych. Podczas gdy Arkaniści z reguły nie cieszą się taką swobodą szybkiego Przewodzenia, co walczący na froncie Przewodzący tradycyjni, doskonale nadają się do ról artyleryjskich, oblężniczych, logistycznych oraz wsparcia. Arkaniczne przedmioty z kolei często służą w roli komunikacji oraz uzbrojenia. Szczególnie znane są arkaniczne moździerze, które pozwalają wystrzelić w przeciwników wielce destrukcyjnymi Programami - w zamian za ogromną ilość energii eterycznej.

Social Impact

Przed Arkanistyką wykorzystywanie energii eterycznej na potrzeby ludu było domeną stricte Przewodnictwa i związanych z nim religii. Samo odkrycie arkan początkowo potraktowano jako ciekawostkę i nową twarz tego, co wszyscy doskonale do tej pory znali. Kiedy jednak Arkanistyka zaczęła stawać się dziedziną niemal niezależną od Przewodnictwa, powszechne spojrzenie mieszkańców Viertonu i okolic zmieniło się. Zarówno na południu, jak i w Viertonie zaczęto obawiać się błyskawicznie rozwijającej się nauki; niektórzy postrzegali ją wręcz jako zagrożenie dla tradycji i panujących religii. Dotyczyło to przede wszystkim osób posiadających władzę w instytucjach zrzeszających Przewodzących i wiernych Patronizmu oraz Animancjanizmu. Poprowadziło to do pewnych narastających napięć, uprzedzeń, a w najgorszych wypadkach nawet dyskryminacji skierowanej wobec Arkanologów. W centrum Viertonu sytuacja dziedziny wyglądała nieco lepiej, gdyż kilka krajów wyraziło swoje oficjalne (i finansowe) wsparcie dla jej rozwoju, z czego wynikła m.in. konstrukcja Obserwatorium im. Korrola na Górze Gorona, w zachodniej części kontynentu. Mimo to, napięcia stale narastały, aż osiągnęły zenit. W tego wyniku został dokonany zbrojny atak na erdtońską Akademię Sztuki Arkanistycznej, w wyniku którego zginęło wielu studentów i profesorów. Sprawcami okazała się ekstremistyczna grupa przestępcza, która uważała istnienie Arkanistyki jako zagrożenie dla przedstawicieli niższych sfer, bowiem osobami mogącymi pozwolić sobie na naukę w akademii byli zawsze bogaci, którzy wykorzystywali dziedzinę do maksymalizacji swoich zysków, podczas gdy biedni musieli zdawać się na ich łaskę, gdyż bez Przewodnictwa nie byli w stanie się im postawić. Poczucie to spotęgowało panuje w tamtych czasach powszechne niezadowolenie z klasy rządzącej w Erdtonie. Atak został na dodatek wsparty przez Przewodzących tradycjonalistów, którzy zgadzali się z powyższym, a na dodatek uważali Arkanistykę za plugastwo i obrazę "starej szkoły", jaką było Przewodnictwo tradycyjne.
Wspomniany atak sprawił, że Arkaniści zaczęli kryć się ze swoją nauką i wiedzą przed innymi - zwłaszcza, gdy coraz częstsze stawały się brutalne napaści na Arkanistów. Wkrótce dołączyli do nich również Przewodzący tradycyjni, gdyż nawet oni zaczęli stawać się ofiarami tychże ataków. I jednych, i drugich uważano za niebezpiecznych dla "zwykłych, poczciwych ludzi" i poniekąd była to prawda. Zarówno Arkaniści, jak i Przewodzący tradycyjni mieli dostęp do mocy, która stawiała ich w pozycji siły. Konflikty te czasem kończyły się śmiercią napadniętych, a czasem napastników. Służby prawa starały się zwalczać te ataki, jednak powszechne niezadowolenie, nadużycia Arkanistyki przez bogatych dla własnych celów oraz Przewodnictwa przez osoby wysoko postawione w hierarchiach religijnych sprawiały, że napaści kontynuowały przez dekady. Klasa rządząca próbowała zaradzić sytuacji, nakładając sankcje i prawne ograniczenia na wszelkich Przewodzących, aby spróbować udobruchać pospólstwo i zadbać o jego poczucie bezpieczeństwa. To wywołało gorące protesty ze strony Przewodzących. W wyniku tej sytuacji najbardziej agresywni Przewodzący założyli sojusz i dokonali próby zamachu stanu. Ten "Przewrót Magów" nie udał się jednak, głównie dzięki od niedawna rozprzestrzeniającego się wynalazku sulonitów - opartej na czarnym prochu broni palnej, która wyrównywała szanse między Przewodzącymi a zwykłymi ludźmi.
Nieudany Przewrót Magów doprowadził do pewnego załamania standardów społecznych dotyczących sposobów traktowania Przewodzących, i to nie tylko w Erdtonie. Niektóre z viertońskich rządów podjęły decyzję zaostrzenia kontroli nad Przewodzącymi, jednocześnie wykorzystując ich zdolności poprzez przymusową służbę wojskową. Powstało też prawo wymagające od wszystkich Przewodzących, by nosili specjalne naszywki, które otwarcie informowały wszystkich wokół o ich zdolnościach. Jednocześnie wykorzystywanie Przewodnictwa zaczęło podlegać ścisłej kontroli, a posiadanie katalizatora wymagać specjalnego pozwolenia i opłat.
Sytuacja pozostawała niezmienna przez kilka dekad, podczas których częstotliwość napaści związanych z Przewodnictwem stopniowo spadała. Po tym czasie cetański rząd zdecydował się w naturalny, ale bezkonfliktowy sposób rozpowszechnić Arkanistykę, postrzegając ją jako dziedzinę zbyt przydatną, by ograniczać jej rozwój. Z tego powodu dokonano wtedy decyzji, by ufundować wiele akademii nauk wyższych i udostępnić je niższym sferom, dramatycznie redukując czesne, w niektórych przypadkach całkowicie je usuwając. Wśród wybranych w ten sposób akademii i uczelni znalazły się również te, które zawierały wydziały arkanologii. W ten sposób arkanologia przestała być przywilejem bogatych, a stała się dostępna dla wszystkich zdolnych do nauki. Ruch ten traktuje się jako początek ponad dwu-dekadowego procesu emancypacji Przewodzących, w wyniku którego stopniowo łagodzono ograniczenia, sankcje i kontrole związane z praktyką. Uprawianie Przewodnictwa w Cetanii stało się prawem, a noszenie naszywki koniecznością jedynie podczas aktywnego użytkowania Przewodnictwa, z ustępstwem na samo-obronę. Powszechny lud w pełni wykorzystał tę okazję: w wyniku decyzji cetańskiego rządu, analfabetyzm w Cetanii dramatycznie spadł, a nauki wyższe stały się rzeczą powszechną, a przynajmniej powszechnie dostępną. Zmiany te wywołały ruchy emancypacyjne również w innych krajach Viertonu. Z czasem również one podążyły za Cetanią, aby nadążyć za jej rozwojem gospodarczym.
Kilka dekad później wynaleziona została arkaniczna lampa - bezpieczne i długotrwałe źródło światła, wymagające do działania jedynie naładowanej baterii eterycznej. W ten sposób powstała koncepcja technologii arkanicznej, która stała się głównym silnikiem następującej epoki przemysłowej. Arkanistyka zyskała dzięki temu znaczną popularność, ułatwiała ona bowiem życie wielu obywatelom, jednocześnie prężnie napędzając rozwój gospodarki kraju. Arkanolodzy i Arkaniści zaczęli być postrzegani jako geniusze i dusze technologicznego rozwoju i powszechne stało się pragnienie stania się jednym z nich. Dzięki temu również odpowiednie akademie zyskiwały na popularności i rozwijały się razem ze swoją dziedziną.

Access & Availability

Dostępność i powszechność Arkanistyki zależy przede wszystkim od miejscowych standardów. Otrzymanie edukacji w dziedzinie arkanologii jest z całą pewnością najłatwiejsze w krajach viertońskich, tam bowiem osiągnęła status poważanej dziedziny nauki, a dzięki powstaniu technologii arkanicznej, stała się lubiana również przez pospólstwo i laików. W największych viertońskich miastach można znaleźć akademie i uczelnie, które zawierają w sobie wydziały dedykowane tej nauce. W najlepszym wypadku naukę można podjąć za darmo w uczelni publicznej; wystarczy wybrać odpowiedni kierunek. Również materiały wykorzystywane w Arkanistyce można nabyć z taką samą łatwością (choć nie taką samą ceną), co inne narzędzia szkolne i biurowe.
Na drugim miejscu znajdują się południowe kraje sulonickie. Pomimo faktu, że to sulonici dokonali odkrycia tej nauki, Arkanistyka nie zdobyła w tych rejonach takiego rozgłosu, co w Viertonie. Niektóre klany Przewodzące podjęły jednak tę naukę, poniekąd wciąż patrząc na nią jako uzupełnienie Przewodnictwa. W najbogatszych miastach, tymczasem, powstały klany całkowicie dedykowane właśnie Arkanistyce. Starają się one wynajdywać nowe zaklęcia i uczyć każdego chętnego, docelowo służąc interesom miasta. Otrzymanie edukacji w Arkanistyce od takiego klanu zazwyczaj wymaga zgody głowy rodziny, a tą czasami niełatwo zdobyć.
Prezencja Arkanistyki w krajach północnych, należących do kordan, jest najsłabsza. Nie ma tam prawie żadnych dedykowanych instytucji, które zajmowałyby się uczeniem obywateli o tej dziedzinie, nie licząc jednej jedynej akademii znajdującej się w Limdro - a i ta została założona głównie z konieczności, by kraj miał łatwy dostęp do ekspertów arkanologii, którzy oferowaliby swoją wiedzę w służbie państwu. Wiedza ta bowiem często okazuje się niezbędna, by kraj mógł nadążać za rozwojem arkanicznej technologii Viertonu. Dalej na północ stan dziedziny jest bliżej nieokreślony. Kordańscy arkanolodzy, którzy wrócili z południa po odbyciu nauk, z reguły nie afiszują się ze swoją profesją i są bardzo wybiórczy w sprawie przyjmowania uczniów. Potencjalnych uczniów tymczasem jest sporo; nawet wśród kordan zawsze znajdzie się jakiś chętny do nauki Arkanistyki. Z tego powodu powszechnie uważa się, że najmłodsze pokolenia kordan doprowadzą do wybuchu popularności tej dziedziny.

Discovery

Za odkrywców Arkanistyki uważa się pewien zespół sulonickich uczonych, którzy podjęli się dogłębnego i szczegółowego zbadania zjawisk Przewodnictwa i manifestacji eterycznych, około 120 lat przed Oświeceniem (3503 roku EO). Podczas swoich badań znaleźli się w towarzystwie pewnego sulonickiego klanu Przewodzących, który zgodził się współpracować z badaczami. Podczas regularnych ćwiczeń piromantów klanu badacze zauważyli, że jeden z uczniów wywoływał strumień ognia zauważalnie mniejszy, niż jego kolegów. Postanowili zbadać to zjawisko, słusznie przypuszczając, że różnica wynika nie tyle ze zdolności ucznia, tylko czegoś innego. Jego płomień bowiem nie był słabszy od kolegów, wręcz przeciwnie - był bardziej intensywny, choć mniejszy. Badacze zlokalizowali przyczynę tej zmiany. Owy uczeń wygrawerował na swoim katalizatorze symbol dziobu ptaka, który w lokalnej kulturze funkcjonował jako talizman mający prowadzić nosiciela do celu wskazanego przez dziób. I rzeczywiście, gdy kazano uczniowi wywołać taki sam płomień za pomocą nietkniętego katalizatora, jego strumień stał się tak samo szeroki, co jego kolegów. Wszystko wskazywało na to, iż wyryty przez ucznia symbol skondensował strumień uwalnianej energii w taki sposób, by gęstniał w kierunku wskazanym przez dziób wygrawerowanego ptaka.
Poruszeni tym zjawiskiem badacze natychmiast rozpoczęli serię eksperymentów, dzięki którym odkrywali coraz więcej symboli wpływających na kształt wywoływanych przez Przewodzących manifestacji. Odkryli też, że ten sam symbol może mieć nieco różne efekty w zależności od użytkownika. W rzeczy samej, im silniej znaczenie danego symbolu widniało w umyśle użytkownika, tym silniejszy był jego efekt. Sami badacze, jak również wielu innych uczonych, którzy później zainteresowali się tymi zjawiskami, po kolei odkrywali kolejne elementy układanki, typy symboli, ich wpływ na Przewodnictwo i tak dalej. Oryginalni badacze postanowili owe symbole nazwać "arkanami" (ze staro-sulonickiego słowa oznaczającego wprost "symbol"), a samą naukę "arkanologią". Nauka ta przez pewien czas służyła jedynie jako uzupełnienie Przewodnictwa, jednak w miarę jej rozwoju stawała się coraz bardziej samodzielnym jej odłamem i wreszcie odrębną nauką. W międzyczasie arkanologia stosowana zaczęła być nazywana "Arkanistyką", a ich użytkowników "Arkanistami".