Kordanie

Atronach    Noova    Ludy i Narody      Kordanie

Kordanie to psowaty gatunek istot cywilizowanych, pochodzący z leżącego na północy Oceanu Kordańskiego. Cechują się znaczną siłą, ponadprzeciętnymi rozmiarami i doskonałym zmysłem węchu. Mają humanoidalne ciała, długie pyski kryjące imponujące kły i puszyste ogony, a ich ciało pokrywa gęsta sierść. Kordanie są ludem silnie indywidualistycznym i w głównej mierze introwertycznym - kładą nacisk na swoją wartość jako osoby, podczas gdy wspólnotę stawiają na drugim miejscu. Podczas gdy są zdolni do mowy, mają trudności z wypowiadaniem wielu głosek, więc w rozmowach często polegają na językach migowych.
Obecnie populacja kordanów skupia się w Północnych Lądach, jednak stosunkowo mniejsza jej część znajduje się również w Viertonie.

Podstawowe Informacje

Anatomia

Ogółem

Kordanin ma humanoidalne ciało pokryte gęstą i sztywną sierścią. Ma parę rąk, parę pięciopalczastych dłoni, parę nóg i chodzi na dwóch stopach. Ma puszysty ogon o długości ponad metra, krótkie pazury i długie na kilka tuzinów centymetrów kufy. Kordanie pochodzący z lądów na północy, zwani "śnieżnymi", cechują się białymi lub szarymi odcieniami sierści z możliwymi wzorami, podczas gdy kordanie pochodzący z lądów bliższych równikowi, zwani "barwnymi", mogą cechować się szeroką gamą umaszczeń, w tym białym, brunatnym, czarnym, blond i rudym. Kordanie mają parę niewielkich oczu o okrągłych źrenicach, najczęściej brązowej lub piwnej tęczówce oraz ciemnej twardówce.
Kordanie mieszczą się wzrostem do dwóch i pół metra. Kobiety fizycznie nie różnią się znacznie od swoich męskich odpowiedników, wyjąwszy cechy płciowe - kordanki mają szersze biodra i posiadają rozwinięte gruczoły mleczne w piersiach.

Głowa

Kordanie cechują się głową zgoła okrągłą, z której wystaje długa kufa. Męskie kufy mają tendencję do bycia dłuższymi od żeńskich, ale nie jest to zasada. Po niemal całej długości kufy ciągnie się linia ust kryjących rzędy dziąseł, wielkich kłów i siekaczy. Niektórym kordanom kły rosną do takich rozmiarów, że nie są w stanie w całości zamknąć ich w ustach i zamiast tego pozwalają im wystawać na zewnątrz. Na czubku kufy znajduje się pokaźna trufla nosa, niepokryta sierścią i cechująca się kolorem skóry kordana - czarnym lub beżowym. Kordańskie oczy są stosunkowo niewielkie i cechują się czarną lub ciemno-szarą twardówką, kolorową tęczówką i okrągłą źrenicą. Tęczówka może być koloru: czerwieni, zieleni, błękitu, brązu, szarości lub żółci. Uszy kordana są przeciętnej wielkości, choć wyglądają na niewielkie w porównaniu z jego ciałem. Znajdują się na górnych bocznych czubkach jego czaszki. Mogą one być sztywne i stojące prosto, pochylone na boki, oklapłe, spiczaste, zaokrąglone, krótkie, długie, et cetera. Sierść kordan pokrywa niemal całe ich ciało, co wlicza też większość powierzchni twarzy. Większość kordańskiej sierści nie linieje, toteż kordanie muszą strzyc się sami, jeżeli tego chcą. Odpowiednie przystrzyżenie swojej sierści pozwala na utworzenie różnorakich fryzur.

Fryzura i zarost

Kordanie dbają o swoją sierść na tyle, na ile to wygodne. A ponieważ jest ona gęsta i gruba, nie lubią robić tego często. O wiele większą uwagę zwracają na sierść rosnącą na głowie, która stanowi szeroko rozumianą fryzurę kordana. Rozróżnia się następujące elementy fryzury:

Brodę - czyli sierść rosnącą bezpośrednio na bródce, podbródku i pod brodą.

Wąsy - czyli sierść rosnącą na wierzchu kufy. Pozwoliwszy jej urosnąć, ta zaczyna zasłaniać usta, a nawet i wystające po bokach kły.

Zarost twarzowy - Czyli sierść rosnącą nad kufą, między oczami, po bokach i na czole. Niemal wszyscy kordanie się tu starannie strzygą z powodów praktycznych.

Zarost szyjny - sierść rosnącą od policzków wokół szyi i łącząca się z brodą. Z reguły jeżeli kordanin zapuścił brodę, to prawdopodobnie zapuścił również zarost szyjny, zapewniając sobie na niej ciepło.

Włosy lub grzywę - czyli sierść rosnącą na szczycie czaszki między uszami i z tyłu, łączącą się niżej z zarostem szyjnym. Niektórzy kordanie strzygą je regularnie, by nie przeszkadzały na łowach ani w pracy, jednak wielu zapuszcza je dla osobistego poczucia stylu.

Rozmnażanie

W skrócie

Kordanie to ssaki rozmnażające się płciowo. Aby doszło do poczęcia, samiec musi zapłodnić samicę poprzez dostarczenie nasienia do jej narządów płciowych w trakcie okresu godowego występującego podczas ciepłych sezonów, czyli w lecie i wilgu.

Okres godowy

Układ rozrodczy kordańskich samic jest gotowy na poczęcie podczas dwóch cieplejszych sezonów. Na początku zimnego miesiąca następuje miesiączka, w wyniku której komórka jajowa rozpada się i zostaje usunięta z ciała poprzez krwawienie. Następnie samica jest niezdolna do zapadnięcia w ciążę aż do początku miesiąca ciepłego, kiedy to jej ciało produkuje nową komórkę jajową. W następującym okresie godowym ciała zarówno samic, jak i samców, produkują więcej feromonów, co ułatwia zaloty. Szansa na poczęcie w wyniku zbliżenia seksualnego jest wysoka i bardzo rzadko dochodzi do niepowodzenia poczęcia, nawet wśród starszych przedstawicieli gatunku.

Ciąża

Po udanym poczęciu następuje okres ciążowy wewnątrz ciała kobiety trwający około 150 dni noovańskich, podczas których embrion rozwija się w macicy matki. Po porodzie matka nie może znów zajść w ciąże aż do następnego okresu godowego. Przy porodzie noworodek wydostaje się na zewnątrz macicy niemal o własnych siłach. Jest wtedy rozmiaru dwóch kordańskich dłoni i posiada już odrobinę sierści, ale jest głuche. Kordanie prawie zawsze rodzą się pojedynczo.

Rozwój i Dorastanie

Od momentu narodzin do śmierci w życiu kordana można rozróżnić następujące stadia:

Niemowlęctwo - przez rok po narodzinach kordanin jest całkowicie bezbronny, wymaga stałej opieki i karmi się mlekiem matki.

Dzieciństwo - w tym okresie kordanin umie już chodzić i uczy się języka, a także posiada już wszystkie zęby mleczne, które w tym samym okresie stopniowo wypadają i zostają zastąpione zębami stałymi. Dzieciństwo kordana trwa do około 10ego roku życia.

Okres dorastania - Podczas okresu dorastania następuje gwałtowny, kilkuletni wzrost, po którym młody kordanin osiąga rozmiary dorosłego osobnika już na resztę swojego życia. Zwiększa się również długość ogona, w zależności od genów, a także może się zmienić umaszczenie sierści i nastąpić wydłużenie się kufy. Wśród chłopców następuje mutacja strun głosowych i pierwsze erekcje w odpowiedzi na żeńskie feromony. Wśród dziewcząt następuje rozszerzenie się bioder, powiększenie się piersi wraz z rozwojem narządów mlecznych oraz pierwszy cykl menstruacyjny. Okres dorastania trwa około 3 lat. Jeżeli kordanin ma predyspozycję do Przewodzenia, najprawdopodobniej odkryje ją w tym okresie.

Dorosłość - po osiągnięciu dorosłości znaczna większość kordan cechuje się znaczną siłą oraz w większości przypadków stłumioną emocjonalnością. W wieku lat 25 kordanin wkracza w tak zwany "wiek średni", choć nie ma on większego wpływu na zdrowie organizmu. Natomiast za wiek zaawansowany, czyli starość, uważa się wiek ponad 40 lat.

Starość - podczas starzenia się, kordanin przeżywa kilka zmian będących objawami słabnięcia organizmu. Najbardziej zauważalne jest siwienie i rzednienie sierści. Odczuwana jest także stopniowa utrata wydolności wzrokowej i masy mięśniowej. Jednocześnie wiotczeje skóra, a kości kordana stają się słabe i kruche.

Percepcja i zdolności sensoryczne

Kordanie posiadają:

Precyzyjny, trój-chromatyczny wzrok. Jego pasmo sięga w niewielkim stopniu do nadfioletu.

Przeciętny zmysł słuchu.

Bardzo czuły zmysł powonienia zdolny do rozpoznania ogromnej ilości zapachów, więcej niż większość gatunków żyjących na Noovie. Dotyczy to zwłaszcza krwi i zwierzęcych odorów. Kordanie są w stanie rozróżnić innych kordan, a także w mniejszym stopniu przedstawicieli innych gatunków, na podstawie ich zapachu. Z odpowiednią ilością praktyki, potrafią też rozpoznać ślady zapachów większości rzeczy, jakich się dana osoba dotykała, np. zapachu środowiska, w którym przebywała albo zapach drewna na dłoniach drwala czy rzeźbiarza, itp.. Dodatkowo, kordanie wydzielają i czują feromony na podstawie emocji. Kordanin może więc "pachnąć gniewnie", "pachnąć smutno", itp.. Warte uwagi są feromony płciowe, wydzielane przez obie płcie podczas podniecenia seksualnego w okresie godowym, które kordanie z łatwością rozpoznają i rozróżniają, od jakiej pochodzą płci.

Dobry zmysł smaku, szczególnie wyczulony na smak zepsutego jedzenia.

Przeciętny zmysł dotyku.

Zmysł duchowy zdolny do ogólnego wyczucia pływu i znacznych stężeń energii eterycznej, w celu wykrycia mających wkrótce nastąpić naturalnych manifestacji energii eterycznej.

Środowisko, Dieta i Cykle Życiowe

Kordanie pochodzą z zimnych lądów północnej strefy podzwrotnikowej. Preferują umiarkowaną, ale raczej chłodną temperaturę powietrza. Lepiej się czują w wysokich terenach, gdzie powietrze jest rzadsze. Lepiej dla nich, aby środowisko nie było bogate w manifestacje energii eterycznej ze względu na ich stosunkowo niską wrażliwość na jej obecność.
W miarę przemijania sezonów kordanie przechodzą kilka przemian biologicznych. Jedną z nich jest wspomniany wyżej okres godowy, który trwa podczas cieplejszych sezonów i kończy się wraz ze spadkiem temperatury. Podczas tego okresu kordanie nieco silniej odczuwają pozytywne emocje i stają się nieznacznie bardziej agresywni. Podczas zimnych miesięcy kordanie stają się stosunkowo chłodniejsi emocjonalnie, mniej chętnie spędzają czas z innymi i jeszcze trudniej wyprowadzić ich z równowagi.
Kordanie funkcjonują za dnia, od czasu do czasu odpoczywając. Dzięki gęstości swojej sierści i silnej cyrkulacji krwi mogą spokojnie funkcjonować przez kilka godzin w nocy, nawet w mroźnych warunkach. Z tej racji kładą się spać po zmierzchu, a wstają przed świtem, zwykle poświęcając na sen około 12 godzin. W zamian za to nie budzą się w nocy i muszą zadbać o swoje potrzeby biologiczne przed snem i po obudzeniu się.
Kordanie są wszystkożercami, jednak historycznie ich dieta opierała się w głównej mierze na mięsie uzupełnianym warzywami i owocami. Dla większości kordan dzień bez mięsa to dzień rozczarowania. W kordańskiej kulturze oczekuje się wręcz, że każdy przedstawiciel opanuje przynajmniej jedną technikę przygotowania posiłku z mięsa, a ten, kto tego nie zrobi, spotkałby się z niedowierzaniem.
Ze względu na panujące na północy trudne warunki przetrwania, kordański układ pokarmowy jest przystosowany do kontrowersyjnej w nowożytności praktyki kanibalizmu. Kordanie jednak bynajmniej nie polują na siebie nawzajem regularnie, jest to ostateczność. W tradycyjnej kordańskiej społeczności znamienna jest praktyka spożycia, która kulturowo stanowi odpowiednik elańskiego grzebania zmarłych. Praktyka ta objawia się w różny sposób i otaczają ją różne tradycje, zależne od regionu.
W przypadku warzyw, najważniejszym jest dla kordan północny kartofel. Roślina ta jest wytrzymała i bogata w te składniki, których brakuje w północnych mięsach. Oprócz kartofla kordanie lubią też kilka rodzajów północnych owoców, ale traktują je bardziej jako przekąskę czy urozmaicenie diety, niż jako nieodzowną jej część.

Rozkład Geograficzny

Kordanie pochodzą z północnego Oceanu Kordańskiego. Z powodu planetarnego spadku temperatury, w dzisiejszych czasach kordanie żyją najgęściej w górskich regionach podzwrotnikowych, znanych kolektywnie jako [Kordantor], albo po prostu jako "Lądy Północne".
Populacja kordan nie jest ograniczona do Lądów Północnych. Część z nich w przeciągu dwudziestu mileniów osiedlała się coraz dalej na południu, dlatego też w dzisiejszych czasach kordan można w niewielkiej ilości napotkać w Viertonie, ale też w lądach na dalekim wschodzie i zachodzie.

Kultura

Struktura Społeczna

Samotnicy

Spora część kordan, zwłaszcza w Północnych Lądach, decyduje się żyć samotnie. Owi kordanie, nazywani często pustelnikami, działają na własną rękę i samodzielnie dbają o swoje wyżywienie i bezpieczeństwo, często polegając na koczowniczym trybie życia. Jeżeli dany kordanin woli się nie ruszać z miejsca, buduje własny dom z wszelkich dostępnych materiałów. Efektem tego są rozsiane po Północnych Lądach pozostałości po domach pustelników, nierzadko zawierające w sobie stare szczątki swoich dawnych właścicieli.
Pustelnicy są traktowani przez uspołecznionych kordan ze zdrową dozą ostrożności i surowości. Pustelnik, który odwiedza wioskę albo inną osadę po raz pierwszy, tak samo jak wszyscy inni nieznajomi, nie otrzyma miejsca w domu mieszkańca. Zamiast tego pustelnik otrzymuje skromną ilość materiałów budowlanych w celu zbudowania własnego schronienia przed zimnem. Na szczęście jednak przybysze mogą zawsze liczyć na ciepłą strawę - z niemym oczekiwaniem, że ci pomogą w pracach osady. Jeżeli pustelnik okaże się niegodny zaufania, zostaje stanowczo wyproszony. Jeżeli jednak będzie współpracował i nie będzie sprawiał problemów, pustelnik może stać się częścią osady.

Klany

Najmniejsze kordańskie społeczności, które powstawały od czasów prehistorycznych, nazywane są klanami. Klany powstają, kiedy grupa kordan podejmuje długoterminową współpracę w ramach zapewnienia sobie nawzajem przetrwania. Podczas gdy klany nie wybierają "lidera" który podejmowałby wszystkie decyzje, z reguły zawsze pojawi się ktoś, kto naturalnie obejmie rolę zarządcy zadaniami. Osoba taka staje się znana wszystkim członkom klanu.
Każdy członek klanu kończy z jakąś rolą. Kiedy młody kordanin staje się zdolny do pracy, daje się mu wypróbować praktycznie każdą klanową rolę po kolei. Kordanie czasem pełnią więcej, niż jedną rolę. Dla przykładu, łowca może być jednocześnie kucharzem i fleczerem, jeżeli jest do tego zdolny. Czasem kordanin może otrzymać inną rolę, by uzupełnić braki w sile roboczej. Nowe role pojawiają się zgodnie z potrzebami - w efekcie każda jest postrzegana jako równie potrzebna i godna szacunku. Innymi słowy, kucharz będzie traktowany na równi z liderem, jeśli chodzi o klanowe przywileje. Bycie Przewodzącym to również rola - kriomanta żłobi pomieszczenia w lodzie, piromanta dba o źródła ognia i tak dalej.
Wszystkie zajęcia, które nie służą bezpośrednio dobru klanu, są postrzegane jako hobby i nie uważa się ich za ważne. Innymi słowy, np. od rzeźbiarza oczekuje się, że zanim poświęci czas na robienie drewnianych posążków, najpierw przygotuje te kilka desek dziennie na budowę.
Kiedy przychodzi potrzeba obrony klanu przed wrogami, od wszystkich przedstawicieli kolektywnie oczekuje się, że uczynią jedną z dwóch rzeczy: albo staną w obronie przed napastnikami, albo pomogą zabrać dzieci, osoby starsze czy chorych w bezpieczne miejsce. Jeżeli ktoś był Przewodzącym, zwłaszcza piromantą, to stanięcie w obronie klanu było praktycznie obowiązkiem. Jeżeli ktoś nie uczyni żadnej z tych rzeczy, okrywa siebie hańbą. Jeżeli stchórzył młodzieniec, to zazwyczaj mu wybaczano, ale popełnienie tchórzostwa przez dorosłego kordana stanowiło podstawę do wygnania, jeżeli klan całościowo podjąłby taką decyzję.

Nowożytne kraje

W większych kordańskich krajach struktura społeczna wciąż w pewnym stopniu przypomina tą klanową. Jednakże wraz ze wzrostem liczby obywateli zgromadzonych pod jedną flagą, w krajach pojawiają się warstwy społeczne, najczęściej znamienne w tym, jak stary jest klan, który dołączył do narodu. Ze względu na indywidualizm kordan, większość kordańskich narodów upodobało sobie ustrój kapitalistyczny.

Komunikacja

W zasadzie każdy kordański język pochodzi z tej samej rodziny języków północnych. Mimo to języki kordańskie wciąż podzieliły się do tego stopnia, że komunikacja między dwoma kordanami z różnych krajów jest znacząco utrudniona. Każdy kordański język można podzielić na cztery: mówiony z gestami, migowy, sygnałowy (dotyczący znaków i symboli), oraz pisemny. Alfabet pisemny jest uniwersalny dla wszystkich kordańskich języków. Składa się on z liter przedstawiających poszczególne głoski, które łączy się w słowa pisane od góry do dołu, od lewej do prawej. Każdemu słowu towarzyszą dodatkowe symbole, które określają kontekst słowa i tym samym jego znaczenie, w praktyce zastępując gesty i zapachy.
Kordanie komunikują się miedzy sobą przede wszystkim za pomocą mieszanki języka migowego i mówionego, jednak pozyskują wiele informacji na inne sposoby, zarówno podczas konwersacji, jak i poza nią. Ważnym czynnikiem jest zmysł węchu, który pozwala kordanom wyczuć, na podstawie zapachów, czy rozmówca się poci, czy dopiero coś jadł, czy jest głodny, jaki ma nastrój i tak dalej. Z tego też powodu języki mówione kordan są w porównaniu do pozostałych noovańskich języków ubogie w słowa, a na dodatek polegają na mniejszej ilości głosek. W kordańskich alfabetach nie istnieją samogłoski „o” ani „u”, ani żadne polegające na nich spółgłoski. To z powodu tego ograniczenia w kordańskich kulturach praktycznie każdy może posługiwać się językiem migowym odpowiednim dla swojego kraju.
Bardziej znamiennym (i frustrującym pozostałe gatunki cywilizowane) przykładem jest rola zapachów w mowie i komunikacji. Podczas gdy w mowie codziennej trudno jest wykorzystywać zapachy, których kordanie nie mogą produkować na żądanie, te doskonale się sprawdzają w wiadomościach i znakach. Typowym zastosowaniem jest wstęga nasiąknięta roztworem o silnym, specjalnie w tym celu spreparowanym zapachem, którą obwiązuje się gdzieś na widoku. Zarówno jej kolor, jak i emitowany zapach (który najczęściej mogą wyczuć jedynie kordanie), składają się na prostą wiadomość. W czasach nowożytnych wykorzystuje się je najczęściej w celach ostrzegania przed niebezpieczeństwem, oznaczania dróg, osad, budynków et cetera.
Kordanie mimo wszystko są w stanie nauczyć się języków innych cywilizacji, jednak nie w pełnej formie, ze względu na niezdolność do wypowiadania pewnych głosek. Nawet w obcym języku typowy kordanin używa niewielu słów, odruchowo polegając na gestach, a czasem nawet na ruchach ogona, żeby nadać wypowiedzi kontekstu.

Imiona

Imiona kordańskie mają swoje korzenie w klanowym systemie ról. W klanie kucharz był znany po prostu jako „kucharz” a łowczy jako „łowczy”. W przypadkach, gdy daną rolę pełniło kilka osób, do nazwy dodawano przymiotnik albo inne określenie, które opisywało daną osobę. Na przykład jeżeli jeden kucharz miał zielone oczy, a inny by miał rude futro, to otrzymaliby odpowiednio imiona „Zielonooki Kucharz” i „Rudy Kucharz”. Jeżeli młody kordanin był w procesie szukania własnej roli, nazywany był „Młodzikiem”. Nazewnictwo to przerodziło się w tradycję, a na nią wpłynęła kultura elańska.
W nowożytnych czasach powyższe tradycje objawiają się jako system trzech imion noszonych przez większość kordan. Każdy kordanin przed osiągnięciem pełnoletności nosi imię dziecięce nadane mu przez rodziców albo opiekunów. Przy osiągnięciu pełnoletności kordanin wybiera sobie nowe imię, w zasadzie dowolne, które w praktyce zastępuje imię dziecięce. Zazwyczaj wybiera się imię, które ma dla kordana jakieś znaczenie. Z tego względu naśmiewanie się z czyjegoś wybranego imienia jest w kordańskiej kulturze równoznaczne z osobistą obrazą. Potem kordanin przyjmuje imię zawodowe zyskane ze swojej roli, które może się zmienić wraz z rozwojem jego kariery.
Żaden kordański język nie rozróżnia żeńskich i męskich imion, jednak część z nich stosuje specjalny prefiks, który zaznacza płeć podmiotu. Dla przykładu, w języku limdrońskim, mężczyźni dodają przed imieniem „Er’”, natomiast kobiety dodają „Ra’”. Toteż Lis, jako kobieta, przedstawiłaby się jako „Ra’Lis”, po czym podałaby swoje imię zawodowe, a na końcu klan pochodzenia.

Tożsamość

Ideały Piękna

Jak wszystkie gatunki cywilizowane, kordanie lubią symetrię. W architekturze cenią konstrukcje z wyglądu stabilne i wytrzymałe, jednak to, na co kordanie zwracają szczególną uwagę, to zapach. W rzeczy samej, w kordańskiej kulturze istnieje cała dziedzina sztuki polegająca na kreowaniu unikalnych kompozycji odorów, które wywołają w odbiorcach zamierzone odczucia. Sztuka ta jest trudna do zrozumienia dla pozostałych gatunków, gdyż wiele z wykorzystywanych zapachów jest dla nich niezauważalna.
Kordańskie malarstwo często łączy sztukę zapachów ze sztuką wizualną. Wybierając farbę, kordańscy malarze zwracają uwagę nie tylko na jej kolor, ale też na jej zapach. W malunkach dominują kolory ciepłe i zieleń, choć również malunki czarno-białe znajdą swoich odbiorców. Tematami sztuki są najczęściej sceny i pejzaże, które pachną w odpowiedni sposób. Dla przykładu, malunek przedstawiający wybrzeże Morza Elańskiego może pachnieć jak morska woda. Bardziej awangardowi malarze bawią się oczekiwaniami potencjalnych odbiorców, nadając swoim malunkom zapachy stojące w sprzeczności z przedstawionym obrazem.
W kwestii piękna cielesnego, dla kordan najważniejszy wciąż jest zapach. Zdecydowanie mile widziany jest naturalny zapach regularnie mytego ciała. Zapachy pochodzące z pracy też mają duże znaczenie w całościowym odczuciu - czy to będzie zapach kwiatów, czy pieca. Kordanie cenią też dobrze zbudowane i wysportowane ciała, u obu płci. U kobiet mile widziane są szerokie biodra i obfite piersi, a u mężczyzn długie nogi i duże ogony.
W kwestii twarzy zawsze mile widziana jest rozsądnej długości kufa, długie kły i wąskie oczy koloru silnie kontrastującego z sierścią. Mężczyźni z długimi uszami i długą, zmierzwioną sierścią cieszą się największą popularnością. W przypadku kobiet największym powodzeniem cieszą się te o długich rzęsach i gładkiej sierści.

Role Płciowe

Silny kordański indywidualizm sprawił, że nie istnieją twarde role płciowe, z wyjątkiem tych wymuszonych biologicznie. Zarówno od mężczyzn, jak i od kobiet oczekuje się samodzielności, wszechstronności i samo-kontroli w obliczu przeciwności.
W przypadku ról ojca i matki, obowiązki nieco się różnią. Typową dynamikę kordańskiej rodziny w trakcie wychowywania dziecka można podsumować oznajmiając, że ojciec stanowi pierwszą linię obrony potomka, a matka ostatnią. Owa dynamika zachęca do nieco większej agresji ze strony ojców, a większej defensywności ze strony matek. W postrzeganiu kordańskiej kultury tradycyjną rolą ojca jest zapewnienie surowców i wyżywienia potomkowi, podczas gdy matka stoi na straży rodzinnego domu.

Zaloty

W przypadku kordańskich zalotów sprawa wygląda dziecinnie prosto: jeżeli kordanowi albo kordance, podczas okresu godowego, spodoba się inna kordanka albo kordanin, to powinien podejść i zacząć rozmawiać. Z reguły kordanie potrafią wyczuć, czy rozmówcy są nimi zainteresowani, a to za sprawą wydzielanych przez nich feromonów. Gdy tak się stanie, kordanin powinien albo odpowiedzieć na zaloty, albo je odrzucić. W pierwszym wypadku jeden z partnerów zaprasza drugiego w prywatne miejsce, zazwyczaj własny dom, i tam w zasadzie już droga wolna. Często potencjalna para potrzebuje kilku spotkań, aby ocenić, czy jest siebie warta i dopiero potem przechodzi do następnego etapu, jakim jest zbliżenie seksualne.

Ideały Związkowe

W przypadku związków, kordanie są w głównej mierze bardzo pragmatyczni. W czasach mniej cywilizowanych partnerstwo między dwoma kordanami polegało jedynie na wspólnej ochronie i wychowaniu potomstwa, z ojcem w roli łowczego oraz z matką w roli strażniczki. Gdy tylko dziecko zyskiwało zdolność do samodzielnego życia, partnerstwo kończyło się, a para rozchodziła, zostawiając potomka samego. Potem obie strony kontynuowały swoje życia i nawiązywały nowe partnerstwa, które też kończyły się wraz z osiągnięciem dorosłości przez dziecko, i tak w kółko.
Nowożytne związki mogą potrwać dłużej. Ojciec i matka stanowią razem małżeństwo, a po osiągnięciu dorosłości przez potomka, partnerzy mogą się rozejść, ale nie muszą, a ich potomek wciąż może liczyć na ich wsparcie. Żaden wypadek nie jest w kordańskiej kulturze niespotykany, krótko-terminowe partnerstwa są normalne, a długo-terminowe stanowią mile widziane, ale nie dziwiące, odstępstwo.
Dynamika nowożytnego partnerstwa w całości zależy od zainteresowanych. Najważniejszymi wartościami w kordańskich związkach są zaufanie i szacunek do partnera/partnerki. Kordanie silnie przywiązują się do osób, z którymi spędzają dużo czasu, więc zdradzony kordanin czy kordanka niemal w każdym przypadku przechodzi przez silne załamanie nerwowe. Z tych względów poligamia jest w kordańskiej kulturze niemal niespotykana.

Rytuał Spożycia

Jednym z najstarszych, najbardziej rozpoznawalnych i najbardziej kontrowersyjnych kordańskich zwyczajów jest rytuał spożycia. Jest on praktyką związaną z żegnaniem zmarłych i poddaniu ich ciał cyklowi życia. W wielkim skrócie, spożycie polega na, jak sama nazwa wskazuje, spożyciu zmarłego przedstawiciela klanu. Jego mięso staje się posiłkiem, jego skóra okryciem, a jego kości - narzędziami.
Spożycie odbywa się najczęściej jeszcze tego samego dnia, co śmierć kordana. Zazwyczaj jest to uroczystość publiczna, jednak przy samym ciele zawsze zebrani są najbliżsi zmarłego i jego opiekunowie, jeżeli takowych posiada (np. mistrz, jeśli był czeladnikiem itp.). Uroczystość zaczyna się od odcinania jadalnych kawałków mięsa zmarłego i spożycia ich przez bliskich w kolejności zależnej od regionu. Skóra (oddzielona od ciała przed uroczystością) w każdym przypadku jest wykorzystywana do produkcji okrycia wierzchniego. Kości najczęściej wykorzystuje się do produkcji narzędzi, albo - przy prośbie osób zainteresowanych - relikwii zmarłego. Najpopularniejsze są naszyjniki z zębami zmarłego noszone przez małżonka lub żonę, lub hełm z czaszki noszony przez młodego potomka.
Błędem byłoby stwierdzić, że spożycie ma dla kordanów charakter stricte utylitarny. Pożywianie się mięsem zmarłych uważa się bowiem za przyjęcie części jego siły i używaniu jej w celu przetrwania. Skóra stanowi ochronę potomka przez nieboszczyka przed mrozem. Wreszcie, wykorzystanie kości jako narzędzia i broń ma na celu wykorzystać zdolności nieboszczyka. Wszystko to na tle przetrwania w groźnym i nieprzyjaznym środowisku.

Cywilizacja

Krótka Historia

Aż do pierwszego kontaktu z elanami na początku Ery Ignorancji kordańskie społeczności ograniczały się do samodzielnych koczowniczych i osiadłych klanów. Elańskie próby nawiązania kontaktu i prowadzenia z nimi handlu sprawił jednak, że na kordańskie klany zaczęła wpływać elańska kultura i sposób bycia. To właśnie z tego powodu kordańskie wioski po raz pierwszy nawiązały między sobą stałe relacje, umowy handlowe i współpracę. Powstały nowe klanowe role, które skupiały się na utrzymywaniu tych właśnie kontaktów i relacji i role te stały się fundamentem pierwszego kordańskiego rządu. Zaistniały pierwsze kordańskie państwa-miasta i rozwinęła się sieć komunikacyjna między osadami co, razem z handlem z elanami, wywołało wybuchowy rozwój kordańskiej cywilizacji.
Mimo to, wiele kordańskich klanów uległo pokusie odebrania viertońskich rejonów siłą. Z tych powodów krwawe konflikty z elanami nie ustawały na przestrzeni dziejów, aż do Wielkiej Zimy. Meteorologiczny fenomen doprowadził do krytycznego spadku temperatury, który zmusił kordańskie ludy do migracji na południe, ku mieszanej reakcji ludów elańskich. Kiedy konieczne stało się ukrycie w podziemnych jaskiniach Viertonu, część kordańskich klanów zabezpieczyła swoje schronienia siłą, wybijając rywali. Ci jednak, którzy lepiej radzili sobie z zadawaniem się z elanami, wynegocjowali z nimi warunki koegzystencji przez całą Wielką Zimę. Jako że kordan było stosunkowo niewielu, znalezienie dla nich miejsca nie było trudne.
Po długiej udręce, jaką była Wielka Zima, większość kordańskich potomków ruszyło z powrotem na północ, by powrócić do Kordantoru. Tam założyli nowe osady, miasta i w końcu kraje, wciąż utrzymując dobre handlowe stosunki ze swoimi południowymi sąsiadami. Po jakimś czasie jednak kordańskie narody zaczęły ponownie łaknąć viertońskich ziem, co doprowadziło do regularnych konfliktów i inwazji. Kawałek po kawałku, kordanie zdobywali więcej terenów, z czego wynikło powstanie elańskiego Cesarstwa Hebańskiego, które skonsolidowało potencjał zbrojny Viertonu i odparło kordan. Dopiero później, po powstaniu kordańskiego Imperium Limdro, Cesarstwo zaczęło się rozpadać i tracić wpływy, pozwalając kordanom na zdobycie części północnych viertońskich lądów, które do tej pory znajdują się pod władaniem Imperium.

Typowy ubiór

Podczas gdy kordanie są przystosowani do zimnego klimatu to północny mróz wciąż potrafi dać o sobie znać. Z tego powodu nawet oni mają zwyczaj i potrzebę noszenia okrycia wierzchniego. Ich szorstka sierść zniechęca do noszenia wełnianych ubrań, a przynajmniej nie jako pierwsza warstwa, więc zamiast tego polegają na skórzanych i bawełnianych ubraniach. Kordanie lubią nosić szaty, płaszcze, koszule, kurtki, kaptury i wielkie kapelusze, a także porządne, skórzane buty.
Kordanie noszą luźniejszą i krótszą wersję sulonickich kiwtów - specjalnych rękawów na ogony. Kordańskie kiwty są generalnie wykonywane ze skóry i obejmują jedynie niewielką część ich ogonów, pozostawiając je w większości odsłonięte.
W odróżnieniu od elanów i sulonitów, kordanie noszą czasem specjalne maski wyglądające jak kagańce. Najczęściej wykonywane są ze skóry i zakłada się je na kufę w celu jej ochrony przed pogodą.

Relacje międzygatunkowe

Kordanie utrzymują bezpieczny dystans do pozostałych gatunków cywilizowanych, w pełni świadomi ich odmienności. Jeżeli we własnym środowisku stronią od ekspresji, to w kontaktach międzygatunkowych można odnieść wrażenie, że są całkowicie pozbawieni emocji i ani na moment nie opuszczają gardy. Jest to wrażenie zamierzone, a czasami wręcz instynktowne, kordanie bowiem traktują obcych z szacunkiem typowym dla nieznajomych, i tego samego oczekują w zamian. Elanie w swoim czasie nauczyli się jak wchodzić w interakcje z kordanami: z dystansem, ale z szacunkiem i ostrożną szczerością. Przedstawiciele tych dwóch gatunków najlepiej się dogadują w warunkach handlowych, a w życiu osobistym czasami w ogóle. Na arenie politycznej kordańskie i elańskie ugrupowania często starają się nawzajem ignorować, ograniczając interakcje do sporadycznego handlu. Trudno powiedzieć, czy te gatunki się "lubią" czy nie - ogólnie rzecz ujmując, relacje są chłodne ze względu na historię kordańskich inwazji na Vierton. Elanie mogą też odnieść wrażenie, że ich kordańscy rozmówcy są przygłupi ze względu na ich ograniczoną zdolność do wypowiadania nie-kordańskich słów.
Sprawa wygląda mniej przyjaźnie w pewnym ułamku elańskiej społeczności, która, również ze względu na kordańską tradycję spożycia, mniej lub bardziej jawnie uważa kordan za niebezpiecznych barbarzyńców. Głównym powodem, dla którego nie jest to dominujący punkt widzenia, jest istnienie viertońskiej mniejszości kordańskiej, która w ramach asymilacji do elańskiej kultury porzuciła tradycję. Innym powodem jest fakt, że znaczna większość kordan zachowuje podczas rozmów spokój - toteż wizja kipiącego agresją kordańskiego barbarzyńcy często załamuje się podczas interakcji.
Ze względu na znaczną odległość geopolityczną, żyjący na północy kordanie nie mieli tak znacznej styczności z sulonitami, jak z elanami. Z tego powodu wszelkie ich opinie na temat sulonitów były z początku formowane za pośrednictwem elan, zazwyczaj podróżnych. W dzisiejszych czasach jednak relacje między kordanami a sulonitami są nieco żywsze. Kordanami, którzy mają zdecydowanie najwięcej okazji do kontaktów z sulonitami, są ci, którzy mieszkają głęboko w Viertonie. W elańskich krajach nie tak trudno napotkać sulonitów, dzięki czemu kordanie ci mają przyjemność (lub nieprzyjemność) częstego wchodzenia z nimi w interakcje.
W przypadku relacji na poziomie bardziej osobistym, stosunkowo niewielu jest kordan, którzy regularnie zadawaliby się z sulonitami – a ci kordanie, którzy mają z nimi wiele do czynienia, stają się głównym, acz niechętnym, źródłem opinii na ich temat. Opinia owa jest taka, że kordanie i sulonici są niemal przeciwieństwami, niczym ziemia i powietrze. Podczas gdy kordanie są w większości aspołeczni, sulonici są w większości hiper-społeczni. Ta różnica, a także wiele innych, sprawiły, że wielu kordan wręcz unika sulonitów. Mimo to, sulonicko-kordańska przyjaźń wciąż potrafi zaowocować, najczęściej na zasadzie wzajemnego uzupełniania swoich braków - potrzeba jedynie trochę ochoty i pracy.

Wygląd i Detale

Spodziewana długość życia

70 lat noovańskich.

Rozkład Płci

Samce:Samice - 50:50

Średni Wzrost

200 - 250 cm

Średnia Waga

80 - 130 kg

Typowa Budowa

Generalnie wysocy, tędzy i umięśnieni. Niektórzy cechują się niewielkim, chronicznym garbem. Mają też szerokie barki, długie ręce i długie, puszyste ogony.

Kordanie śnieżni są średnio nieco wyżsi od swoich barwnych odpowiedników.

Ubarwienie i Wzory

Kordanie śnieżni:

kolor sierści: biel lub szarość z możliwymi wzorami w czerni lub innych odcieniach.

kolor skóry: czarny.

kolor oczu: czerwień, błękit, brąz lub żółć.

kształt uszu: sztywne spiczaste lub okrągłe.

Kordanie barwni:

kolor sierści: biel, brąz, czerń, blond lub rudość. Częste występowanie wzorów i mieszanie się barw.

kolor skóry: czarny lub beżowy.

kolor oczu: zieleń, błękit, brąz, szarość lub żółć.

kształt uszu: sztywne spiczaste lub oklapłe łagodne.

Powyższe genotypy mogą się mieszać.

Origin/Ancestry

Śnieżny, Barwny