Yudonia
Yudońską kulturę od zawsze kształtuje dążenie do równowagi we wszystkim, więc świat materialny i duchowy łatwiej się nawzajem przenikają, szczególnie w dzikich lasach i górach.
Choć magia tych ziem bywa kapryśna, a zamieszkujące je stworzenia niebezpieczne i magiczne, przez wiele stuleci większość Yudończyków wiodła dostatnie życie. Klasztory wojowników, lokalna milicja — a nawet kraina sama w sobie— wystarczały, by ich ochronić.
Kraj jak i sami Yudończycy zostali stworzeni przez Lhianae, boginie współczucia, miłości i odkupienia. Podążając Jej naukami mieszkańcy tych ziem starają się żyć w symbiozie z naturą, miłując tutejsze stworzenia Yudończycy nie czują się panami przyrody, a jedynie jej częścią. Najważniejsze jest natomiast zachowanie równowagi i harmonii między światem bogów, naturą i człowiekiem.
Yudońskie budynki z tego powodu są często zrobione z drewnianych belek i ciękich listew, aby korzystać z małej ilości naturalnego surowca. Nie praktykuje się również wycinki lasów pod pola uprawne, a raczej zasiewa się tam, gdzie jest na to wolne miejsce, mimo takim ograniczeniom żyzne ziemie Yudonii sprawiają, że poza możliwością wyżywienia mieszkańców, kraj ten prowadzi również spory eksport żywności, często będąc nazywanym Spichlerzem Olmillonu.
Wszystkie źródła, jeziora, góry oraz lasy tych ziem posiadają swoje opiekuńcze duchy, nazywane przez mieszkańców Youkai, którym należy dziękować za korzystanie z ich darów.
Charakter Youkai jest silnie uzależniony od uczuć je otaczających. Częste konflikty mogą sprawić, że dobre duchy przeobrażą się w złe demony, zwane tutaj Akuma.
Po zasianiu drzewa Amaterasu, narodzili się pierwsi Yudończycy, zwani Kami, którzy rozpoczęli wielozadaniowe igrzyska, aby wytypować, który z nich w jaki sposób najlepiej będzie służyć bogini Lhianae.
Gdy igrzyska zostały rozstrzygnięte Kami założyli wielkie klany, które do dziś zarządzają prowincjami Yudonii i skupiają się na zadaniach wybranych dla nich podczas Igrzysk.
Ich obowiązkiem jest obserwowanie i zapisywanie historii Yudonii, oraz strzeżenie schodów prowadzących na szczyt Tsuki Yamy.
Twórcy stylu Laijutsu
Ich obowiązkiem są działania specjalne, wywiad, rozpoznanie, przenikanie i skrytobójstwa
Twórcy stylu Ninjutsu, szkolą też Shinobi(ninja)
Ich obowiązkiem jest zajmowanie się dworem cesarskim, zarządzaniem kraju, ustanawianiem praw oraz szkoleniem artystów
Twórcy stylu Odoriko no Ken
Zajmują się handlem lądowym i dyplomacją z innymi krajami
Założyciele Klasztoru Ślepych Mnichów, twórcy pierwszego Zoo na świecie
Rekrutują wojsko oraz milicje, ich obowiązkiem jest pilnowanie bezpieczeństwa Yudonii
Twórcy zasad Bushido
Szkolą kapłanów, zajmują się religią, wszelkimi magicznymi i duchowymi problemami oraz Bramami
Założyciele Klasztoru Shugenja (spellcasters)
Zajmuje się morzem, flotą wojskową i handlem morskim oraz strzeżeniem schodów na górę Taiyo Yama.
Z każdego klanu wyznaczony jest Seeji, który dołącza do rady na pałacu w Yoshinogari
Sebun Hyogikai - Rada Siedmiu, doradcy Cesarza
Rada siedmiu zarządza na co dzień całą Yudonią, podczas gdy Cesarz podejmuje decyzje tylko w wyjątkowo ważnych sprawach.
Ninjutsu
Sztuka walki, maskowania się, strategii, niekonwencjonalnych działań zbrojnych oraz walki partyzanckiej, praktykowana przez shinobi. Uważa się, że ninjutsu łączy się wyłącznie z zabójstwami i działaniem z ukrycia. Jednakże osoby ćwiczące ninjutsu wykorzystują tę technikę także do samodoskonalenia.
Powszechnie uważa się, że są oni tylko i wyłącznie wyuczeni do zabijania, istne maszyny zagłady, które nie znają bólu i cierpienia, latają i chodzą po suficie. Prawdą natomiast jest, że ninjutsu składa się z wielu zagadnień, dotyczących nie tylko walki, ale także podstawowej wiedzy psychologicznej, meteorologii, topografii, sztuki kamuflażu, wspinaczki, akrobatyki i języka migowego. Yudończyk będący shinobi powinien być doskonałym szpiegiem i znać się na wszystkich tych rzeczach, aby bezproblemowo dopasować się do każdego możliwego zdarzenia i wyjść cało z kryzysowej sytuacji.
Laijutsu
Sztuka walki mieczem, ale niekoniecznie sztuka agresywna, ponieważ iaijutsu jest również sztuką zorientowaną na kontratak. Styl ten kładzie nacisk na świadomość otoczenia i umiejętność szybkiego dobycia miecza oraz reagowanie na nagłe ataki. Laijutsu składa się z czterech głównych elementów: płynnych, kontrolowanych ruchów wyciągnięcia miecza z pochwy, uderzenia lub przecięcia przeciwnika, usunięcia krwi z ostrza, a następnie umieszczenia miecza z powrotem w pochwie. Odoriko no Ken
Styl walki zazwyczaj praktykowany z dwoma mieczami, choć zdarzają się również tancerze z innymi broniami. Styl ten naśladuje taniec w swojej gracji i wyrafinowaniu. Dla tancerza ostrzy ich bronie są jak dwaj partnerzy do tańca, z którymi nieustannie trenuje swoje śmiercionośne choreografie. Mistrzowie pracy nóg i szermierki, tancerze ostrzy są równie zabójczy, co eleganccy. Styl Odoriko no Ken został wymyślony przez nadwornych artystów i początkowo był formą tańca naśladującą szermierkę. Stopniowo taniec ten stał się realną formą obrony.
Lata temu, przy początkach powstawania Yudonii z morskich głębin wynurzył się Zuros, Słonawy Cesarz i widząc młode państwo pokojowych Yudończyków, postanowił je zniszczyć. Wezwał wszystkie wodne żywiołaki i morskie potwory, które zaczęły atakować naród Lhianae.
W odpowiedzi z wiszącej w niebosach świętej wyspy Tengoku zleciały cztery smoki, Złoty rozpoczął walkę z Zurosem, Czarny i Biały zaczęły zwalczać wszystkie potwory wezwane przez rozśwścieczonego morskiego boga, a różowy wylądował na samym środku Yudonii i uleczył ziemie, jak i jej mieszkańców. Kiedy morskie stwory zostały pokonane, wszystkie smoki połączyły siły i przegoniły Zurosa z powrotem w morskie głębiny. Po czym wróciły na Tengoku Hajime.
W miejscu, w którym leżał różowy smok wiśni wyrosły drzewa wiśni, a trasa ta nazywana jest teraz Sakura Ryu. W stolicy znajduje się Ryu no Jiin, świątynia poświęcona czterem smokom. W świątyni tej przeprowadza się rytuał, który ma na celu wezwanie czarnego i białego smoka, którzy są potrzebni do otwarcia Niebiańskiej Bramy.
Od Pierwotnych Yokai pochodzą rasy Hengeyokai - zwierzopodobni pół ludzie, pół yokai
Najczęściej spotykane są:
Usagi (rabbitfolk), Kitsune (foxfolk), Neko (catfolk), Tsuru (Cranefolk) oraz Kame (turtlefolk)
Zmieszały się one z ludnością Yudonii i mieszkają wraz z nimi w miastach i wioskach w przyjaznych stosunkach. Hengeyokai różnią się od siebie nawzajem poziomem antropomorfizacji w zależności od siły połączenia z magią tych ziem każdego indywidualnego osobnika. Im jest mocniejsze to powiązanie, tym więcej cech ludzkich przybiera.
Najważniejsza świątynia to Kitsune no Jiin znajdująca się w prowincji Henkyou. Powiązane Yokai: Zenko, Yako, Ninko Powiązane przesądy: Inari znana jest z wysoce psotnej i przebiegłej natury oraz częstego przyjmowania postaci ludzkich kobiet by uwodzić mężczyzn. Inari, powiązane z nią Yokai, oraz Kitsune są znane z posiadania kilku ogonów, a ich liczba może dojść aż dziewięciu. Większa liczba ogonów oznacza starszego i silniejszego lisa, gdy zyskuje dziewiąty ogon, jego futro staje się białe i podobno zyskują umiejętności widzenia i słyszenia wszystkiego, co dzieje się w dowolnym miejscu na świecie. Po osiągnięciu 1000 lat i zdobyciu dziewiątego ogona, lisie Yokai zmienia kolor na złoty, stając się “Tenko” (“niebiański lis”), a następnie wznosi się do niebios by zamieszkać na Tengoku Kojima.
Lisy są szczególnie znane z podszywania się pod piękne kobiety. Powszechna znanym przesądem w Yudonii jest, że każda kobieta napotkana sama, szczególnie o zmierzchu lub w nocy, mogła być lisem. Podążanie za nią kończy się wyprowadzeniem na manowce, psotami, a nawet szaleństwem czy śmiercią, w zależności od napotkanego Yokai.
Najważniejsza świątynia to Usagi no Jiin znajdująca się w prowincji Kunizakai Powiązane Yokai: Ubume, Yasha, Okuno (lub Usagi no okasan [Królicza Matka]) Powiązane przesądy: Ledwo widoczne białe króliki napotykane samotnie znane są jako Okuno, królicze duchy które podobno powstają za każdym razem gdy matka królika zostaje siłą odebrana swoim młodym brutalną śmiercią pozostawiając je same sobie, a Okuninushi ulituje się nad nią i pozwoli jej pomagać i opiekować się dalej nie tylko swoim dzieciom. Okuno są najczęściej spotykane przez osoby zgubione w lasach, pozostawione dzieci czy inne bezbronne dusze które się zgubiły. Wtedy Okuno objawia się takiemu nieszczęśnikowi i wskazuje mu drogę, ale często inna niż się spodziewał. Dzieci zamiast wracać do rodziców którzy ich porzucili, mogą trafić do zupełnie innych wiosek gdzie znajdują prawdziwe szczęście, zagubieni nieszczęśnicy bez powodu do życia są prowadzeni do kogoś kto im pomaga, czy to osobą przeciwnej płci która odwzajemni miłość, czy starych przyjaciół którzy wspierają w trudnych chwilach. Okuno są króliczymi matkami pomagającym każdemu kto stracił cel.
Festiwal Otaue Shinji - rozpoczyna się ceremoniami religijnymi w głównej sali miejskiej świątyni poświęconej Okuninushi. Uroczysta procesja opuszcza wewnętrzną świątynię i udaje się na pole ryżowe, gdzie sadzone są sadzonki ryżu na zalanym polu, podczas gdy kapłani wchodzą na specjalną platformę na środku pola, aby wykonywać śpiewy i tańce, mające na celu przebudzić małe Yokai zamieszkujące nasiona ryżu.
Najważniejsza świątynia to Tsuru no Jiin znajdująca się w prowincji Kaitou Powiązane Yokai: Gruso, Arashi Powiązane przesądy: Na Yudońskich weselach często rodzina i przyjaciele składają i zawieszają 1000 złotych żurawi origami – na szczęście, dobrobyt i długie życie młodej pary. Legenda "Wdzięczność żurawia" - mówi o poturbowanym żurawiu odratowanym przez pewnego rolnika. Gdy ptak wyzdrowiał, odleciał. Kilka dni później w okolicy pojawiła się piękna panna, która zgodziła się wyjść za rolnika. Mąż poinformował kobietę o tym, że był bardzo biedny, ale ona powiedziała mu, że ma worek ryżu, który napełni ich żołądki. Każdego dnia ryż nigdy nie ubywał, a worek pozostawał pełny. Dzień po ślubie żona powiedziała mężczyźnie, że idzie do pokoju, żeby coś zrobić i nie może wejść, dopóki nie skończy. Minęło siedem dni, a ona w końcu wyszła z pięknym ubraniem, ale bardzo blada i wychudzona. Powiedziała mężczyźnie, żeby następnego ranka poszedł na targ i sprzedał to za bardzo wysoką cenę. Kiedy mąż wrócił do domu, opowiedział o tym jak udało mu się sprzedać szatę za sporą ilość pieniędzy, dzięki czemu są teraz bogaci. Następnie żona wróciła do pokoju, jeszcze raz mówiąc mu, żeby nie wchodził, dopóki nie skończy. Ciekawość wzięła jednak górę i mężczyzna zagrzał do środka, uświadamiając sobie, że kobieta jest żurawiem, którego uratował, tkającym szaty z własnych piór. Kiedy żuraw zobaczył, że mężczyzna odkrył jego prawdziwą tożsamość, powiedział, że nie może już tam zostać i odleciał, by nigdy nie wrócić.
Najważniejsza świątynia to Kame no Jiin znajdująca się w prowincji Shinpi Powiązane Yokai: Kappa, Amikiri, Umi-bozu Powiązane przesądy: Reiki posiada perłę kontrolującą wody wokół Yudonii, modlenie się i zanoszenie darów do Żółwiego Yokai ma uspokajać morze.
Dla Reiki wyznaczone jest święto Umi-no Hi (dzień morza) i Festiwal Lampionów. Yudończycy zbierają się na plażach gdzie zapalają po zmroku papierowe lampiony rozświetlając plażę różowymi, niebieskimi, żółtymi oraz zielonymi punkcikami. Ich świetliste łańcuchy tworzą zachwycającą kompozycję z Tęczowym Mostem. Obchody Umi-no Hi wieńczone są również pokazami sztucznych ogni.
Najważniejsza świątynia to Neko no Jiin znajdująca się w prowincji Gunsho Powiązane Yokai: Nekomata, Bakeneko Powiązane przesądy: Maneki-neko – figurka kota z krótkim ogonem przedstawianego w pozycji siedzącej z podniesioną łapą, lewą lub prawą, w geście przywoływania, zachęcania do podejścia. Kot z podniesioną prawą łapą zaprasza pieniądze, a wzywający lewą łapą przywołuje ludzi, klientów i szczęście, jednocześnie odganiając nieszczęście i złe duchy. Kolor kota ma duże znaczenie: trójkolorowe koty w hodowli są stosunkowo rzadkie, dlatego też trójkolorowy maneki-neko zapewnia szczególnie dużo szczęścia i bogactwa. Biała figurka oznacza czystość i niewinność, a czarna – popularna zwłaszcza wśród kobiet – przyczynia się do dobrego zdrowia, odstrasza złośliwe duchy, demony i dręczycieli. Złoty maneki-neko sprowadza bogactwo, niebieski lub zielony sprzyja powodzeniu w nauce, różowy lub czerwony przyciąga adoratorów, wzmacnia relacje i miłość.
Każdy kot może zostać Bakeneko w wyniku wielu rzeczy, ale najczęstszymi przyczynami są długowieczność (powyżej 13 lat), dorastanie do określonych rozmiarów (ponad 3,75 kg) lub zlizanie dużych ilości oleju. Znakiem rozpoznawczym, że kot może być bliski zostania bakeneko, jest wyjątkowo długi ogon. Im starszy i mądrzejszy staje się kot, tym dłuższy staje się jego ogon. Ten przesąd doprowadził do obcinania ogona kotów w młodym wieku, aby zapobiec ich przekształceniu w Yokai.
Bushido to wielka droga. Droga nie tolerująca odstępstw, ale dopuszczająca wiele
swobody. Droga konserwatywna, ale trwanie w miejscu jest jej wbrew. Bushido to droga
doskonała. Droga wojny dla miłujących pokój i droga pokoju dla wojowników.
Zasady Bushido to przede wszystkim siedem głównych wymagań jakie stawia kodeks
Wojownikowi. Oto one:
Chugi – To umiejętność bezwzględnego oddania się sprawie i pokory wobec zwierzchników.
Z drugiej strony jest to jednak brak takiego przywiązania do czegokolwiek, by się tego żałowało utraciwszy. Poświecenie siebie bez względu na to co ma się utrącić.
Gi – Absolutna równowaga ducha i myśli. Wojownik nie może nigdy dąć się wytrącić z
równowagi. Nie ważne co robi. Irytacja, bądź zwątpienie to karygodna oznaka słabości.
Jin – Miłość i wola pomocy światu. Samuraj nie był zwykłym człowiekiem. Intensywny trening sprawił, że był szybki, zwinny i silny. Jednak umiejętności, które stale rozwijał, miały być przydatne dla wszystkich, zwłaszcza słabych i uciśnionych, na miłosierdzie i szacunek zasługiwali także przeciwnicy.
Makoto – To wiara w siebie i innych oraz, przede wszystkim, szczerość. Wojownik nie jest krętaczem – myśli i działa po prostu. Tak jak proste i opanowane są jego uczucia.
Mieyo – Samodoskonalenie. Wojownik na każdym kroku stara się być lepszy, a każdy regres uważa za wielkie niepowodzenie.
Rei – Grzeczność, kultura, odpowiednie zachowanie. Wojownik nie kala się niegodnym postępowaniem.
Yu – Odwaga i brak strachu. Dzielność i męstwo w obronie własnych przekonań.
Hierarchia „grzechów” Bushi:
-Złamanie zasady przestrzegania tradycji Samuraja.
-Zadanie krzywdy za wyjątkiem bitwy lub honorowego pojedynku.
-Złodziejstwo i niedostojne zachowanie.
-Okazywanie strachu.
-Niewykonanie powierzonego zadania.
-Nieposłuszeństwo Panu, złamanie słowa, poddanie się.
Negai Mori - las życzeń, zawiesza się na tutejszych drzewach wiśni drewniane tabliczki z wypisanymi życzeniami, następnie są one odczytywane przez okoliczne Yokai, które tym życzeniom pomagają się spełnić
Chanoyu - ceremonia picia herbaty Ceremonia herbaciana odbywa się w specjalnym pawilonie usytuowanym w ogrodzie. Wszystkie jej elementy tworzą atmosferę spokoju i symbolizują oderwanie od świata zewnętrznego i codziennych spraw. Ceremonia przebiega w nastroju godności i skupienia, według ściśle przyjętych zasad. Przybywających gospodarz wita ukłonem przy furtce. Goście wchodzą do ogrodu i tu spacerują, podziwiając rośliny i kamienne kompozycje. Wszyscy spotykają się przy ogrodowej ławeczce, po to, aby wybrać "głównego gościa honorowego" (shokyaku). Jest to osoba spośród zaproszonych, która uchodzi za najbardziej szanowaną i obeznaną z Yudońską etykietą. Jej rolą jest zadbanie – wraz z gospodarzem – o atmosferę spotkania oraz służenie przykładem. Goście przed przejściem do pawilonu na dłuższą chwilę zatrzymują się przy źródełku, gdzie każdy uczestnik chanoyu za pomocą drewnianego czerpaka nabiera wody i myje nią ręce oraz płucze usta. Czynność ta musi być pełna skupienia, wszyscy w symboliczny sposób oczyszczają ciało i ducha. Do pawilonu wchodzi się przez nieduży otwór, zwany nijiri-guchi. Ma on wymiary 80 × 70 cm, więc każdy wchodzący musi kucnąć i niemal się wczołgać do środka. Wejście to symbolizuje równość wszystkich uczestników ceremonii. Samurajowie pozostawiają na zewnątrz swoją broń, aby także w ten sposób okazać swoją równość z innymi uczestnikami ceremonii. Ceremonia odbywa się w pomieszczeniu, które nazywa się chashitsu. Znajduje się tam specjalna wnęka o nazwie tokonoma, przeznaczona do eksponowania wiszącego na ścianie kakemono (pionowy obraz z wykaligrafowaną sentencją lub prostym obrazem, opisujący życiowe nauki) Jako ostatni do chashitsu wchodzi gospodarz, gość honorowy dziękuje mu za zaproszenie i przygotowanie ceremonii. Potem rozpoczyna się rozmowa na temat czarek do herbaty i wiszącego we wnęce zwoju kakemono. Poruszane są tylko tematy związane z ceremonią, gdyż inne byłyby okazaniem nietaktu, poważnym zakłóceniem harmonii tej ceremonii. Gospodarz zagotowuje wodę na herbatę w naczyniu zwanym cha-gama. Kiedy herbata jest dobrze wymieszana, gospodarz podaje ją gościom. Są jej dwa rodzaje używane w czasie ceremonii: gęsta koi-cha, którą wszyscy piją z jednego naczynia, kolejno je sobie podając, kłaniając się i wypowiadając stosowne słowa uprzejmości. Natomiast usu-cha (słaba, lekka herbata) jest podawana każdemu gościowi osobno. Każda z nich jest przygotowywana inaczej, według skomplikowanych zasad, wymagających długiej nauki
Zdejmowanie butów w wejściu do każdego budynku. Yudończycy nie tolerują wejścia do domu w zabrudzonym obuwiu. Po wejściu na korytarz należy zdjąć obuwie. Tylko podczas stypy wchodzi się do Yudońskiego domu bez zdejmowania obuwia. Przy wejściu czekają zazwyczaj zamienne kapcie dla gości.
Ojigi - Kłanianie się jest jednym z ważnych Yudońskich zwyczajów stosowanym nie tylko w formalnych relacjach (np. biznesowych), lecz także w życiu codziennym. W relacjach z obcokrajowcami Yudończycy najczęściej stosują uścisk dłoni, jednak ukłon nadal pozostaje tradycyjną formą powitania, pożegnania, podziękowania, przeprosin oraz wyrażania szacunku. Wyróżniamy wiele rodzajów ukłonów, które stosowane są w zależności od sytuacji. Głębokość oraz czas trwania pokłonu są uzależnione od pozycji społecznej oraz wieku osoby, której się kłaniamy – im wyższy status i starsza osoba, tym głębszy i dłuższy powinien być ukłon. Należy także zwrócić uwagę na zachowanie prawidłowej pozycji ciała – nogi powinny być połączone, a plecy wyprostowane. Ważne jest także ułożenie dłoni – mężczyźni trzymają dłonie wzdłuż ciała, natomiast kobiety na udach, tak by palce dłoni delikatnie się stykały.
Prezenty oraz pieniądze wręcza się, a także odbiera oburącz z ukłonem i podziękowaniem
Nie należy samemu napełniać swojej szklanki, powinien zrobić to towarzysz siedzący obok, powinno się też odwdzięczyć mu tym samym. W bogatszych domach można spotkać osobę zatrudnioną bezpośrednio do tego, żeby polewała wszystkim.
Polany często wyznaczane są na świętymi miejscami związanymi z Lhianae. Zwykle staw lub strumień w pobliżu tych polan służy jako miejsce składania ofiar dla bogini odkupienia, miłosierdzia i pokoju, ale kiedy nie ma wody w pobliżu, wyznacza się brzozę i przywiązuje się ofiary do jej gałęzi. Dary to zazwyczaj zepsuta broń, więc nigdy nie można jej użyć ponownie, lub przedmiot, który wywołał kłótnię i musi zostać odrzucony, aby promować pokój.
Nie wolno wbijać pałeczek w ryż, ponieważ tak wygląda ofiara składana zmarłym, nie wolno też podawać sobie kawałków jedzenia z pałeczek do pałeczek, ponieważ w ten sposób przenosi się po kremacji kości zmarłego do urny
Widząc karawan lub kondukt pogrzebowy należy ukryć w zaciśniętych dłoniach kciuki, aby uchronić rodziców przed śmiercią
Osoby, które pływają podczas święta Bon Matsuri zostaną porwane przez duchy odwiedzające w tym czasie żywych
Wielkie Klany
Klan Hosokawa
Założony przez Kami TogashiIch obowiązkiem jest obserwowanie i zapisywanie historii Yudonii, oraz strzeżenie schodów prowadzących na szczyt Tsuki Yamy.
Twórcy stylu Laijutsu
Klan Mori
Założony przez Kami KiraIch obowiązkiem są działania specjalne, wywiad, rozpoznanie, przenikanie i skrytobójstwa
Twórcy stylu Ninjutsu, szkolą też Shinobi(ninja)
Klan Minamoto
Założony przez Kami BengoshiIch obowiązkiem jest zajmowanie się dworem cesarskim, zarządzaniem kraju, ustanawianiem praw oraz szkoleniem artystów
Twórcy stylu Odoriko no Ken
Klan Fuyuki
Założony przez Kami GorudoZajmują się handlem lądowym i dyplomacją z innymi krajami
Założyciele Klasztoru Ślepych Mnichów, twórcy pierwszego Zoo na świecie
Klan Takeda
Założony przez Kami SenshiRekrutują wojsko oraz milicje, ich obowiązkiem jest pilnowanie bezpieczeństwa Yudonii
Twórcy zasad Bushido
Klan Nakamura
Założony przez Kami HorideSzkolą kapłanów, zajmują się religią, wszelkimi magicznymi i duchowymi problemami oraz Bramami
Założyciele Klasztoru Shugenja (spellcasters)
Klan Imagawa
Założony przez Kami KaiyoZajmuje się morzem, flotą wojskową i handlem morskim oraz strzeżeniem schodów na górę Taiyo Yama.
Sebun Hyogikai
Style walki w Yudonii
Sztuka walki, maskowania się, strategii, niekonwencjonalnych działań zbrojnych oraz walki partyzanckiej, praktykowana przez shinobi. Uważa się, że ninjutsu łączy się wyłącznie z zabójstwami i działaniem z ukrycia. Jednakże osoby ćwiczące ninjutsu wykorzystują tę technikę także do samodoskonalenia.
Powszechnie uważa się, że są oni tylko i wyłącznie wyuczeni do zabijania, istne maszyny zagłady, które nie znają bólu i cierpienia, latają i chodzą po suficie. Prawdą natomiast jest, że ninjutsu składa się z wielu zagadnień, dotyczących nie tylko walki, ale także podstawowej wiedzy psychologicznej, meteorologii, topografii, sztuki kamuflażu, wspinaczki, akrobatyki i języka migowego. Yudończyk będący shinobi powinien być doskonałym szpiegiem i znać się na wszystkich tych rzeczach, aby bezproblemowo dopasować się do każdego możliwego zdarzenia i wyjść cało z kryzysowej sytuacji.
Laijutsu
Sztuka walki mieczem, ale niekoniecznie sztuka agresywna, ponieważ iaijutsu jest również sztuką zorientowaną na kontratak. Styl ten kładzie nacisk na świadomość otoczenia i umiejętność szybkiego dobycia miecza oraz reagowanie na nagłe ataki. Laijutsu składa się z czterech głównych elementów: płynnych, kontrolowanych ruchów wyciągnięcia miecza z pochwy, uderzenia lub przecięcia przeciwnika, usunięcia krwi z ostrza, a następnie umieszczenia miecza z powrotem w pochwie. Odoriko no Ken
Styl walki zazwyczaj praktykowany z dwoma mieczami, choć zdarzają się również tancerze z innymi broniami. Styl ten naśladuje taniec w swojej gracji i wyrafinowaniu. Dla tancerza ostrzy ich bronie są jak dwaj partnerzy do tańca, z którymi nieustannie trenuje swoje śmiercionośne choreografie. Mistrzowie pracy nóg i szermierki, tancerze ostrzy są równie zabójczy, co eleganccy. Styl Odoriko no Ken został wymyślony przez nadwornych artystów i początkowo był formą tańca naśladującą szermierkę. Stopniowo taniec ten stał się realną formą obrony.
Legenda Strażniczych Smoków Yudonii
Yudońskie święta
Shogatsu
(Nowy Rok) Przygotowania do obchodów Nowego Roku zaczynają się od susu-harai - porządków domowych. Składają się na nie czynności, dzięki którym domostwo ma wejść w nadchodzący rok oczyszczone ze złych wspomnień. Pierwszą z nich jest sprzątanie. Usuwane, a czasem spalane, są rzeczy dawno nieużywane, zbędne i związane z przykrymi momentami życia. Kolejnym krokiem jest udekorowanie domu. Po obu stronach wejścia do domu ustawiane są kado-matsu - ozdoba złożona z trzech ostro przyciętych bambusów związanych słomą ryżową i przystrojonych gałązkami sosny. Jest ona miejscem zamieszkania Toshigami, Youkai zamieszkujących bambusowe lasy, które przynoszą szczęście. Charakterystyczną dekoracją jest też shime-nawa, czyli wisząca kompozycja ze słomy ryżowej i poskręcanego w zygzakowaty wzór papieru. Ma ona odganiać Akumy. Wcześniej przygotowuje się także niektóre potrawy np.: ryżowe ciasteczka mochi jedzone razem z zupą zoni oraz toso - ceremonialne, ostre sake z dodatkiem ziół. Przed nadejściem Nowego Roku należy również złożyć ofiary bóstwom. Składają się one zazwyczaj z mochi, nasion sosny, ryb, kwiatów i owoców. Przed shogatsu należy też wysłać okolicznościowe kartki z życzeniami, które nazywają się nenga-jo. Wszystkie przygotowania muszą zostać zakończone przed ostatnią nocą roku i rozpoczęciem Shogatsu. W noc Shogatsu rozpoczyna się wielki festiwal, w którym udział biorą wszyscy Yudończycy i bawią się, witając szczęśliwie nadchodzący rok. O północy miejscowy kapłan wykonuje 32 uderzenia w dzwon, za każdą stronę świata w imieniu każdego Klanu i Cesarza, aby przegonić pobliskie Akumy.Hatsumode
(pierwsza wizyta w świątyni, z okazji Nowego Roku) Podczas pierwszego tygodnia każdego roku Yudończycy udają się do chramów, aby modlić się o szczęście i opiekę Youkai w nadchodzącym roku. Kupowane są nowe o-mamori (amulety), o różnym „działaniu” np. chroniące przed chorobami, czy niepowodzeniem w handlu. Stare są oddawane do świątyń do spalenia. W zwyczaju jest spędzać poranek Nowego Roku w rodzinnym gronie, popijając sake i spożywając specjalnie przygotowane, uroczyste potrawy.Ume Hanami
(kwitnięcie kwiatów wiśni) Ważnym wydarzeniem w kulturze Yudnii jest czas kwitnienia wiśni, nazywany Hanami. Drzewa te i ich rozkwitające białe lub różowe pąki kojarzone są z tym państwem na całym świecie. Sezon kwitnienia rozpoczyna festiwal – Ume Hanami. Tradycja ta angażuje ludność do podziwiania i doceniania piękna budzących się kwiatostanów. Święto to kojarzone jest z ulotnością i przemijaniem, ale jego wydźwięk ma radosny charakter i zachęca do cieszenia się życiem. Rodziny ze znajomymi gromadzą się na piknikach i spotkaniach w parkach, wspólnie jedzą i podziwiają.Bon Matsuri
(festiwal ku czci zmarłych) Zwane również Festiwalem Lampionów, to święto ku czci zmarłych. W tym czasie Yudończycy wspominają swoich zmarłych przodków, odwiedzają ich groby i składają im ofiary w postaci sake lub ryżu. Na zakończenie obchodów na wody mórz, jezior i rzek wypuszczane są barwne lampiony – toro-nagashi. Według tradycyjnych wierzeń mają one pomagać duchom, przybywającym w czasie tego święta na ziemię, bezpiecznie powrócić do ich dalekiej krainy.Pierwotne Yokai
Usagi (rabbitfolk), Kitsune (foxfolk), Neko (catfolk), Tsuru (Cranefolk) oraz Kame (turtlefolk)
Zmieszały się one z ludnością Yudonii i mieszkają wraz z nimi w miastach i wioskach w przyjaznych stosunkach. Hengeyokai różnią się od siebie nawzajem poziomem antropomorfizacji w zależności od siły połączenia z magią tych ziem każdego indywidualnego osobnika. Im jest mocniejsze to powiązanie, tym więcej cech ludzkich przybiera.
Inari
lis (symbol sprytu i przebiegłości)Najważniejsza świątynia to Kitsune no Jiin znajdująca się w prowincji Henkyou. Powiązane Yokai: Zenko, Yako, Ninko Powiązane przesądy: Inari znana jest z wysoce psotnej i przebiegłej natury oraz częstego przyjmowania postaci ludzkich kobiet by uwodzić mężczyzn. Inari, powiązane z nią Yokai, oraz Kitsune są znane z posiadania kilku ogonów, a ich liczba może dojść aż dziewięciu. Większa liczba ogonów oznacza starszego i silniejszego lisa, gdy zyskuje dziewiąty ogon, jego futro staje się białe i podobno zyskują umiejętności widzenia i słyszenia wszystkiego, co dzieje się w dowolnym miejscu na świecie. Po osiągnięciu 1000 lat i zdobyciu dziewiątego ogona, lisie Yokai zmienia kolor na złoty, stając się “Tenko” (“niebiański lis”), a następnie wznosi się do niebios by zamieszkać na Tengoku Kojima.
Lisy są szczególnie znane z podszywania się pod piękne kobiety. Powszechna znanym przesądem w Yudonii jest, że każda kobieta napotkana sama, szczególnie o zmierzchu lub w nocy, mogła być lisem. Podążanie za nią kończy się wyprowadzeniem na manowce, psotami, a nawet szaleństwem czy śmiercią, w zależności od napotkanego Yokai.
Okuninushi
królik (symbol płodności, ryżu i rolnictwa)Najważniejsza świątynia to Usagi no Jiin znajdująca się w prowincji Kunizakai Powiązane Yokai: Ubume, Yasha, Okuno (lub Usagi no okasan [Królicza Matka]) Powiązane przesądy: Ledwo widoczne białe króliki napotykane samotnie znane są jako Okuno, królicze duchy które podobno powstają za każdym razem gdy matka królika zostaje siłą odebrana swoim młodym brutalną śmiercią pozostawiając je same sobie, a Okuninushi ulituje się nad nią i pozwoli jej pomagać i opiekować się dalej nie tylko swoim dzieciom. Okuno są najczęściej spotykane przez osoby zgubione w lasach, pozostawione dzieci czy inne bezbronne dusze które się zgubiły. Wtedy Okuno objawia się takiemu nieszczęśnikowi i wskazuje mu drogę, ale często inna niż się spodziewał. Dzieci zamiast wracać do rodziców którzy ich porzucili, mogą trafić do zupełnie innych wiosek gdzie znajdują prawdziwe szczęście, zagubieni nieszczęśnicy bez powodu do życia są prowadzeni do kogoś kto im pomaga, czy to osobą przeciwnej płci która odwzajemni miłość, czy starych przyjaciół którzy wspierają w trudnych chwilach. Okuno są króliczymi matkami pomagającym każdemu kto stracił cel.
Festiwal Otaue Shinji - rozpoczyna się ceremoniami religijnymi w głównej sali miejskiej świątyni poświęconej Okuninushi. Uroczysta procesja opuszcza wewnętrzną świątynię i udaje się na pole ryżowe, gdzie sadzone są sadzonki ryżu na zalanym polu, podczas gdy kapłani wchodzą na specjalną platformę na środku pola, aby wykonywać śpiewy i tańce, mające na celu przebudzić małe Yokai zamieszkujące nasiona ryżu.
Tori
żuraw (symbol szczęścia, lojalności, wdzięczności i poświęcenia dla dobra bliskich)Najważniejsza świątynia to Tsuru no Jiin znajdująca się w prowincji Kaitou Powiązane Yokai: Gruso, Arashi Powiązane przesądy: Na Yudońskich weselach często rodzina i przyjaciele składają i zawieszają 1000 złotych żurawi origami – na szczęście, dobrobyt i długie życie młodej pary. Legenda "Wdzięczność żurawia" - mówi o poturbowanym żurawiu odratowanym przez pewnego rolnika. Gdy ptak wyzdrowiał, odleciał. Kilka dni później w okolicy pojawiła się piękna panna, która zgodziła się wyjść za rolnika. Mąż poinformował kobietę o tym, że był bardzo biedny, ale ona powiedziała mu, że ma worek ryżu, który napełni ich żołądki. Każdego dnia ryż nigdy nie ubywał, a worek pozostawał pełny. Dzień po ślubie żona powiedziała mężczyźnie, że idzie do pokoju, żeby coś zrobić i nie może wejść, dopóki nie skończy. Minęło siedem dni, a ona w końcu wyszła z pięknym ubraniem, ale bardzo blada i wychudzona. Powiedziała mężczyźnie, żeby następnego ranka poszedł na targ i sprzedał to za bardzo wysoką cenę. Kiedy mąż wrócił do domu, opowiedział o tym jak udało mu się sprzedać szatę za sporą ilość pieniędzy, dzięki czemu są teraz bogaci. Następnie żona wróciła do pokoju, jeszcze raz mówiąc mu, żeby nie wchodził, dopóki nie skończy. Ciekawość wzięła jednak górę i mężczyzna zagrzał do środka, uświadamiając sobie, że kobieta jest żurawiem, którego uratował, tkającym szaty z własnych piór. Kiedy żuraw zobaczył, że mężczyzna odkrył jego prawdziwą tożsamość, powiedział, że nie może już tam zostać i odleciał, by nigdy nie wrócić.
Reiki
żółw (symbol długowieczności, spokoju i cierpliwości)Najważniejsza świątynia to Kame no Jiin znajdująca się w prowincji Shinpi Powiązane Yokai: Kappa, Amikiri, Umi-bozu Powiązane przesądy: Reiki posiada perłę kontrolującą wody wokół Yudonii, modlenie się i zanoszenie darów do Żółwiego Yokai ma uspokajać morze.
Dla Reiki wyznaczone jest święto Umi-no Hi (dzień morza) i Festiwal Lampionów. Yudończycy zbierają się na plażach gdzie zapalają po zmroku papierowe lampiony rozświetlając plażę różowymi, niebieskimi, żółtymi oraz zielonymi punkcikami. Ich świetliste łańcuchy tworzą zachwycającą kompozycję z Tęczowym Mostem. Obchody Umi-no Hi wieńczone są również pokazami sztucznych ogni.
Sachiko
kot (symbol fortuny, szczęściarzy i mistycyzmu)Najważniejsza świątynia to Neko no Jiin znajdująca się w prowincji Gunsho Powiązane Yokai: Nekomata, Bakeneko Powiązane przesądy: Maneki-neko – figurka kota z krótkim ogonem przedstawianego w pozycji siedzącej z podniesioną łapą, lewą lub prawą, w geście przywoływania, zachęcania do podejścia. Kot z podniesioną prawą łapą zaprasza pieniądze, a wzywający lewą łapą przywołuje ludzi, klientów i szczęście, jednocześnie odganiając nieszczęście i złe duchy. Kolor kota ma duże znaczenie: trójkolorowe koty w hodowli są stosunkowo rzadkie, dlatego też trójkolorowy maneki-neko zapewnia szczególnie dużo szczęścia i bogactwa. Biała figurka oznacza czystość i niewinność, a czarna – popularna zwłaszcza wśród kobiet – przyczynia się do dobrego zdrowia, odstrasza złośliwe duchy, demony i dręczycieli. Złoty maneki-neko sprowadza bogactwo, niebieski lub zielony sprzyja powodzeniu w nauce, różowy lub czerwony przyciąga adoratorów, wzmacnia relacje i miłość.
Każdy kot może zostać Bakeneko w wyniku wielu rzeczy, ale najczęstszymi przyczynami są długowieczność (powyżej 13 lat), dorastanie do określonych rozmiarów (ponad 3,75 kg) lub zlizanie dużych ilości oleju. Znakiem rozpoznawczym, że kot może być bliski zostania bakeneko, jest wyjątkowo długi ogon. Im starszy i mądrzejszy staje się kot, tym dłuższy staje się jego ogon. Ten przesąd doprowadził do obcinania ogona kotów w młodym wieku, aby zapobiec ich przekształceniu w Yokai.
Yudońskie obyczaje
Bushido to wielka droga. Droga nie tolerująca odstępstw, ale dopuszczająca wiele
swobody. Droga konserwatywna, ale trwanie w miejscu jest jej wbrew. Bushido to droga
doskonała. Droga wojny dla miłujących pokój i droga pokoju dla wojowników.
Zasady Bushido to przede wszystkim siedem głównych wymagań jakie stawia kodeks
Wojownikowi. Oto one:
Chugi – To umiejętność bezwzględnego oddania się sprawie i pokory wobec zwierzchników.
Z drugiej strony jest to jednak brak takiego przywiązania do czegokolwiek, by się tego żałowało utraciwszy. Poświecenie siebie bez względu na to co ma się utrącić.
Gi – Absolutna równowaga ducha i myśli. Wojownik nie może nigdy dąć się wytrącić z
równowagi. Nie ważne co robi. Irytacja, bądź zwątpienie to karygodna oznaka słabości.
Jin – Miłość i wola pomocy światu. Samuraj nie był zwykłym człowiekiem. Intensywny trening sprawił, że był szybki, zwinny i silny. Jednak umiejętności, które stale rozwijał, miały być przydatne dla wszystkich, zwłaszcza słabych i uciśnionych, na miłosierdzie i szacunek zasługiwali także przeciwnicy.
Makoto – To wiara w siebie i innych oraz, przede wszystkim, szczerość. Wojownik nie jest krętaczem – myśli i działa po prostu. Tak jak proste i opanowane są jego uczucia.
Mieyo – Samodoskonalenie. Wojownik na każdym kroku stara się być lepszy, a każdy regres uważa za wielkie niepowodzenie.
Rei – Grzeczność, kultura, odpowiednie zachowanie. Wojownik nie kala się niegodnym postępowaniem.
Yu – Odwaga i brak strachu. Dzielność i męstwo w obronie własnych przekonań.
Hierarchia „grzechów” Bushi:
-Złamanie zasady przestrzegania tradycji Samuraja.
-Zadanie krzywdy za wyjątkiem bitwy lub honorowego pojedynku.
-Złodziejstwo i niedostojne zachowanie.
-Okazywanie strachu.
-Niewykonanie powierzonego zadania.
-Nieposłuszeństwo Panu, złamanie słowa, poddanie się.
Negai Mori - las życzeń, zawiesza się na tutejszych drzewach wiśni drewniane tabliczki z wypisanymi życzeniami, następnie są one odczytywane przez okoliczne Yokai, które tym życzeniom pomagają się spełnić
Chanoyu - ceremonia picia herbaty Ceremonia herbaciana odbywa się w specjalnym pawilonie usytuowanym w ogrodzie. Wszystkie jej elementy tworzą atmosferę spokoju i symbolizują oderwanie od świata zewnętrznego i codziennych spraw. Ceremonia przebiega w nastroju godności i skupienia, według ściśle przyjętych zasad. Przybywających gospodarz wita ukłonem przy furtce. Goście wchodzą do ogrodu i tu spacerują, podziwiając rośliny i kamienne kompozycje. Wszyscy spotykają się przy ogrodowej ławeczce, po to, aby wybrać "głównego gościa honorowego" (shokyaku). Jest to osoba spośród zaproszonych, która uchodzi za najbardziej szanowaną i obeznaną z Yudońską etykietą. Jej rolą jest zadbanie – wraz z gospodarzem – o atmosferę spotkania oraz służenie przykładem. Goście przed przejściem do pawilonu na dłuższą chwilę zatrzymują się przy źródełku, gdzie każdy uczestnik chanoyu za pomocą drewnianego czerpaka nabiera wody i myje nią ręce oraz płucze usta. Czynność ta musi być pełna skupienia, wszyscy w symboliczny sposób oczyszczają ciało i ducha. Do pawilonu wchodzi się przez nieduży otwór, zwany nijiri-guchi. Ma on wymiary 80 × 70 cm, więc każdy wchodzący musi kucnąć i niemal się wczołgać do środka. Wejście to symbolizuje równość wszystkich uczestników ceremonii. Samurajowie pozostawiają na zewnątrz swoją broń, aby także w ten sposób okazać swoją równość z innymi uczestnikami ceremonii. Ceremonia odbywa się w pomieszczeniu, które nazywa się chashitsu. Znajduje się tam specjalna wnęka o nazwie tokonoma, przeznaczona do eksponowania wiszącego na ścianie kakemono (pionowy obraz z wykaligrafowaną sentencją lub prostym obrazem, opisujący życiowe nauki) Jako ostatni do chashitsu wchodzi gospodarz, gość honorowy dziękuje mu za zaproszenie i przygotowanie ceremonii. Potem rozpoczyna się rozmowa na temat czarek do herbaty i wiszącego we wnęce zwoju kakemono. Poruszane są tylko tematy związane z ceremonią, gdyż inne byłyby okazaniem nietaktu, poważnym zakłóceniem harmonii tej ceremonii. Gospodarz zagotowuje wodę na herbatę w naczyniu zwanym cha-gama. Kiedy herbata jest dobrze wymieszana, gospodarz podaje ją gościom. Są jej dwa rodzaje używane w czasie ceremonii: gęsta koi-cha, którą wszyscy piją z jednego naczynia, kolejno je sobie podając, kłaniając się i wypowiadając stosowne słowa uprzejmości. Natomiast usu-cha (słaba, lekka herbata) jest podawana każdemu gościowi osobno. Każda z nich jest przygotowywana inaczej, według skomplikowanych zasad, wymagających długiej nauki
Zdejmowanie butów w wejściu do każdego budynku. Yudończycy nie tolerują wejścia do domu w zabrudzonym obuwiu. Po wejściu na korytarz należy zdjąć obuwie. Tylko podczas stypy wchodzi się do Yudońskiego domu bez zdejmowania obuwia. Przy wejściu czekają zazwyczaj zamienne kapcie dla gości.
Ojigi - Kłanianie się jest jednym z ważnych Yudońskich zwyczajów stosowanym nie tylko w formalnych relacjach (np. biznesowych), lecz także w życiu codziennym. W relacjach z obcokrajowcami Yudończycy najczęściej stosują uścisk dłoni, jednak ukłon nadal pozostaje tradycyjną formą powitania, pożegnania, podziękowania, przeprosin oraz wyrażania szacunku. Wyróżniamy wiele rodzajów ukłonów, które stosowane są w zależności od sytuacji. Głębokość oraz czas trwania pokłonu są uzależnione od pozycji społecznej oraz wieku osoby, której się kłaniamy – im wyższy status i starsza osoba, tym głębszy i dłuższy powinien być ukłon. Należy także zwrócić uwagę na zachowanie prawidłowej pozycji ciała – nogi powinny być połączone, a plecy wyprostowane. Ważne jest także ułożenie dłoni – mężczyźni trzymają dłonie wzdłuż ciała, natomiast kobiety na udach, tak by palce dłoni delikatnie się stykały.
Prezenty oraz pieniądze wręcza się, a także odbiera oburącz z ukłonem i podziękowaniem
Nie należy samemu napełniać swojej szklanki, powinien zrobić to towarzysz siedzący obok, powinno się też odwdzięczyć mu tym samym. W bogatszych domach można spotkać osobę zatrudnioną bezpośrednio do tego, żeby polewała wszystkim.
Polany często wyznaczane są na świętymi miejscami związanymi z Lhianae. Zwykle staw lub strumień w pobliżu tych polan służy jako miejsce składania ofiar dla bogini odkupienia, miłosierdzia i pokoju, ale kiedy nie ma wody w pobliżu, wyznacza się brzozę i przywiązuje się ofiary do jej gałęzi. Dary to zazwyczaj zepsuta broń, więc nigdy nie można jej użyć ponownie, lub przedmiot, który wywołał kłótnię i musi zostać odrzucony, aby promować pokój.
Nie wolno wbijać pałeczek w ryż, ponieważ tak wygląda ofiara składana zmarłym, nie wolno też podawać sobie kawałków jedzenia z pałeczek do pałeczek, ponieważ w ten sposób przenosi się po kremacji kości zmarłego do urny
Widząc karawan lub kondukt pogrzebowy należy ukryć w zaciśniętych dłoniach kciuki, aby uchronić rodziców przed śmiercią
Osoby, które pływają podczas święta Bon Matsuri zostaną porwane przez duchy odwiedzające w tym czasie żywych
Comments