Joanna
Joanna była kobietą równie piękną co tajemniczą. Zamieszkiwała miasteczko Kurgost leżące pośród dziwnych i tajemniczych kniei Baśniodziczy. Choć mieszkała w nim praktycznie od zawsze, trzymałą się na uboczu i niemal nigdy nie wchodziła w bezpośrednie interakcje z sąsiadami. Robiła to na tyle rzadko, że żaden z mieszkańców miasta nie umiał stwierdzić czym się tak naprawdę zajmuje, ani skąd w ogóle wzięła się w mieście. W okolicy znana byłą jednak jej niespotykana uroda, która ściągała do miasta wielu adoratorów. Joanna potrafiła jednak sprytnie wyprowadzić ich w pole, znała bowiem okoliczne lasy jak własną kieszeń. Jednym z jej najbardziej namolnych adoratorów był satyr Paranos, paranoicznie zazdrosny o wszelkie relacje kobiety. Gdy ta pewnego razu znalazła sobie kochanka w postaci pewnego poszukiwacza przygód, wpędziła satyra w taką wściekłość, że ten z zawiści napisał o niej nie bardzo niepochlebną balladę. Od tamtego czasu niesławny "Kurhan Namiętności", można usłyszeć nawet w karczmach i oberżach Sfery Materialnej.
Joanna z wyglądu była zwyczajnym człowiekiem choć pomimo swej skromności nosiła się z gracją elfickiej szlachcianki. Miała bladą, lekko zarumienioną cerę i wąziutkie choć wydatne usta. Jej ukwieconą drobnym noskiem twarz zdobiła para pięknych, szafirowych oczu o głębokim spojrzeniu. Na jej głowie szalała zawsze burza złocistych loków, opadających jej aż po talię. Nosiła proste, acz eleganckie suknie, które często przyzdabiała świeżo zerwanymi kwiatami. W jej wyglądzie było coś eterycznego, a niektórzy twierdzili, ze mimo przykuwającego uwagi piękna potrafiła czasem rozpłynąć się w powietrzu.
Joanna zmarłą dość młodo, a tak przynajmniej można by wnioskować po jej nieskazitelnym wyglądzie w dniu śmierci. Pewnego dnia po prostu zasnęła ze spokojnym wyrazem twarzy, by nigdy więcej się nie obudzić. Osierociła niemal dorosłego syna, który wkrótce potem opuścił rodzinną miejscowość by udać się na poszukiwania swojego ojca. Została pochowana w tym samym kurhanie, o który traktowała złośliwa ballada.