Thalesia - kultura i zwyczaje

Thalesia to lasy

Thalesia to kraj leśny i to właśnie wokół borów i w nich, toczyło i toczy się życie Thalesian. W zasadzie cała kultura, począwszy od nazwisk, ubioru, porzekadeł jak i dialektu (języka) wyewoluowała w oparciu o prawa rządzące drzewami lub zwierzynę żyjącą pośród nich. Typowego Thalesiańczyka poznać można zwłaszcza po ubiorze.

Ubiór

Thalesiański ubiór, w zależności od zamożności i wieku noszącego jest utrzymany w stonowanych kolorach lasu. Kolor ubioru - za wyjątkiem chłopstwa - jest inny dla każdej grupy wiekowej:

• Dzieci - jasna zieleń
• Młodzież - zieleń i brąz
• Młodzi dorośli - oliwkowa zieleń, brąz, zieleń, czarny
• Starsi dorośli: ciemna zieleń, brąz, czarny
• Starzy: żółty, czerwień, brąz, czarny

Oczywiście mowa tutaj o tradycyjnym ubraniu, dlatego zestawy kolorystyczne nie zawsze są utrzymane jak powyżej. W większych miastach, gdzie wpływ innych kultur jest silniejszy, "leśne" barwy wypierane są przez bardziej egzotyczne i ekstrawaganckie.
Większość ubrań ma na sobie mniejsze lub większe zdobienia. Są to w przeważającej ilości zdobienia roślinne, ale zdarzają się również, pochodzące z mitów założycielskich, motywy smocze (choć te bardziej obecne są w architekturze). Motywy zdobień zależne są od hierarchii wg. której tradycyjnie układa się ważność lub szlachetność danego gatunku drzewa - Porządek Liści:

• Brzoza: brak zdobień proste liście (brzozowe) wykonane czarną nicią. Brzoza symbolizuje najbiedniejszy status. Jest biała, jak ubrania chłopskie (chłopów nie stać na bawienie)
• Olcha: drobne liście olchy zdobią ubrania niewielkich wytwórców, mieszkańców leśniczówek, pozyskiwaczy smoły, rybaków, drwali, myśliwych
• Wierzba: wąskie liści wierzby albo charakterystyczny "pałkowaty" kształt występuje najczęściej na ubraniach rzemieślników, kowali, snycerzy, młynarzy, właścicieli karczm i prowadzących drobne interesy.
• Iglaste: Kształty sosen, modrzewi i jodeł noszą na sobie kupcy, zamożniejsi mieszczanie, właściciele ziemscy, oficerowie i rzemieślnicy cechowi.
• Buk: To szlachetne drzewo wyszywane jest na szatach lordów, magnatów, właścicieli gildii kupieckich, magów i wysokiego duchowieństwa.
• Dąb: Zarezerwowany dla Księżnej (Księcia)

Architektura

Thelsiański budynek to na ogół drewniana bryła o charakterystycznym strzelistym dachu pokrytym strzechą lub (rzadziej) gontem. Ściany wiejskich chat, są niskie mierzące najwyżej dwa metry. Ponad nimi wyrasta wysoki dach zwieńczony rzeźbionym smoczym pyskiem. Kalenice dachów bogatszych domostw zdobione są fantazyjnym "grzebieniem" mającym przywieść na myśl rogowy grzebień mistycznego smoka Kessira. Podczas świąt i ślubu grzebienie przystrajane są kolorowymi wstęgami, natomiast kiedy w domostwie panuje żałoba, zasłania się smocze pyski białym płótnem.
Budynki murowane i kamienne - wieże obronne, świątynie lub miejskie kamienice również zaadaptowały wiejski styl, głównie dotyczy to znamienitych i spadzistych dachów. Twardy i kamienny surowiec przeplata się z ciemnymi drewnianymi belkami, które to noszą zdobienia zależne od statutu mieszkańca.

Naming Traditions

Nazwiska rodowe

Rody i klany thalesian, to ich znak rozpoznawczy a brzmienie ich nazwisk pozwalają zidentyfikować mieszkańca Jaskółczego Wybrzeża bezbłędnie. Znamienita większość nazwisk szlacheckich, mieszczańskich to wariacje bądź zlepki słów wokół dominującego członu, którym zawsze jest coś związane z lasem. I tak mamy: Blackwoodów, Redwoodów, Whiteoaków, Boarsnortów, Boartailów, Badgersów, Brichglennów, Willowindów, Nightfirów, Oakenscowlów, Westwood itd,
Niższe nazwiska są jednoczłonowe i generalnie nie istnieje jakaś specyficzna zależność w ich dobrze od środowiska. Przykłady: Wood, Branch, Cone, Seed, Wolf, Leaf, Doe itd.

Culture

Współdzielone wartości i zasady

Thalesianie ponad wszystko szanują otaczającą ich przyrodę. W szczególności oddają tradycyjną cześć drzewom i zwierzętom. Na tym gruncie wyrosło szereg zwyczajów i rytuałów dotyczących interakcji z lasem i pozyskiwania leśnych zasobów.

Zwyczaje myśliwskie

Kodeks myśliwski jest niezwykle zawiły i nie zawsze sprowadza się do kilku prostych zasad. Istnieje jednak jedna, najważniejsza zasada, dzięki której o Thalesiańczyach mówi się jako o niezrównanych strzelcach:

Zasada jednej strzały

Myśliwy idzie na polowanie z jedną strzałą w kołczanie. Tradycja nakazuje aby zwierzyna została zabita właśnie tą strzałą, co oczywiście wymaga nadzwyczajnych umiejętności strzelca. Chybienie jest jednoznaczne z końcem polowania i nawet jeśli poluje grupa myśliwych, nikt nie ma prawa ponownie strzelić w chybioną za pierwszym razem zwierzynę. Największym problemem, zwłaszcza u młodych łowczych, jest zranienie zwierzęcia i pozwolenie mu na ucieczkę. Ten błąd przynosi nieszczęście i aby je odczynić, myśliwy tradycyjnie ślubuje dwutygodniowy "post" - czyli wegetarianizm.

Pierwsze łowy

W wieku dziesięciu lat, niezależnie od płci, dziecko zabierane jest na swoje pierwsze łowy. To bardzo doniosłe wydarzenie w życiu każdego Thalesiańczyka podczas którego, otrzymuje swój pierwszy łuk myśliwski i sztylet. Rodzina organizuje uroczystą kolację łowiecką a do przystraja się na tę okazję. Na pierwszych łowach nie wymaga się od dziecka ustrzelenia zwierzyny ale uważnego uczestnictwa a także obserwowania oprawy upolowanego. Od tej też chwili zaczyna się nauka łowiectwa praktycznego i tropienia.

Ostatnie łowy

Analogicznie do pierwszych łowów, Ostatnie Łowy są elementem kończącym karierę łowiecką. W tym wypadku nie istnieje jednak określona granica wieku. Uczestnik po prostu deklaruje, że od tej pory przestaje polować. Tym samym też przestaje jeść mięso, aż do końca swoich dni.

Pierwsza Strzała

To pierwsze upolowane zwierzę przy zachowaniu Zasady Jednej Strzały. Myśliwy podczas oprawy w lesie, naciera swoją twarz i język krwią zwierzęcia a na kolację spożywa surową wątrobę.

Zwyczaje Drwalskie

Drugim najpopularniejszym zajęciem Thalesiańczyków jest pozyskiwanie drewna. Zwyczaje drwalskie nie są aż tak rozbudowane jak myśliwskie, natomiast spełniają swoją bardzo ważną rolę - tereny księstwa nie wylesiają się.

Wycinka

Jest to wydarzenie typowo męskie. Wycinka to jedyny czas, kiedy można pozyskiwać drewno z lasów na dużą skalę. Na przełomie września i października ze wsi i miasteczek wyruszają mężczyźni na około dwutygodniowy pobyt w lesie. Oprócz wycinania drzew, mężczyźni zbierają leśne runo i polują, aby zebrać zapasy na zimę.

Inne zwyczaje:

Czerwona Wstążka

Zwyczaj Czerwonej Wstążki znany jest na całym Uvreddzie, choć w północnych regionach jest on bardziej uwidoczniony i mocniej ugruntowany przez religię Metzy. Jest to ryt związany z przejściem z okresu dziewczęcego w kobiecość. Kiedy dziewczyna dostaję pierwszej miesiączki, matka, babka i starsza siostra wystawiają jej wieczorem kolację. W tym czasie dzieci kładzie się spać wcześnie a mężczyzn odprawia się z domu i pozwala hulać po karczmach i pić. Kobiety serwują nowo przyjętej tatar z sarniny, koniecznie przygotowany przez najstarszą w domu (babkę) a młodsze (matka, siostry) wiążą jej warkocz wplatając czerwoną wstążkę. Później ucztują i opowiadają historie do późnej nocy. Dziewczyna nosi wstążkę we włosach do czasu aż pierwsze krwawienie nie ustąpi.
W czasie wojny a zwłaszcza wówczas, gdy osada lub miasto jest zagrożone bezpośrednim i rychłym atakiem, młode kobiety wpinają sobie wstążki niezależnie od dnia cyklu. W wielu (choć nie we wszystkich) przypadkach ochroniło je to przed gwałtem.

Related Locations

• Czerwony Most
• Gospoda "Złamana Strzała"
• Tol'Haldur
• Uvredd
• Vilesig