066. 2025-03-30 Et tu Allowin?
Een ongemakkelijjke stilte heerst in de ruimte. Morrovion staat met de Hellfire-dagger-staf in zijn hand en met de kroon op zijn hoofd beslist nog niet uit te stralen dat hij de heerser is van deze legendarische Yuan-ti stad. "Ik blijf hier."
Allowin en Pineclimber kijken hem net zo ongemakkelijk aan als hij zich voelt.
Morrovion nodigt hen uit nog een keer samen te eten en de Yuant-ti verzorgen de maaltijd, en wel zo dat het zo dicht mogelijk komt bij wat ze denken dat de 3 helden lekker zouden vinden. Een vrouwelijke Yuan-ti, degene die hij kent uit Candlekeep werpt zich zo'n beetje op als zijn raadsvrouw, waar hij wel blij mee is, echter de angstige manier van doen spreekt hem niet aan. Alsof Waarheid hier als een tiran geheerst heeft (wat waarschijnlijk ook zo is) en ze dat op hem projecteert. Hij besluit dit later wel te veranderen.
Pineclimber heeft nog hele mooie woorden voor en over hem:
Boven de grond zouden we waarschijnlijk nooit vrienden zijn geworden, maar de omstandigheden hebben van ons meer gemaakt dan bondgenoten, vrienden, namelijk familie. Een familie die niet door bloed, maar door bloedvergieten werd gevormd.
Ik had gehoopt dat we nog langer samen op reis zouden gaan. Niet om familie of vrienden te zoeken en redden of op de vlucht voor iets, maar gewoon omdat het kan. Ik had gehoopt op avontuur, samen nieuwe gebieden ontdekken, en dan ook af en toe even een monster verslaan om ons scherp te houden. Ik had gehoopt dat we vaker samen in de hottub zouden zitten, dat we zouden terugkeren naar onze eigen plek in Blingdenstone, waar we Allowin eindelijk zouden leren zwemmen. Dat we nachtenlang bier zouden drinken, verhalen zouden delen, lachen om de chaos die we samen creëerden. Je sprak eens over Candlekeep, ik had gehoopt dat je me daar zou leren lezen. Dat het visioen van de beer, van ons in een bibliotheek met ons eigen boek – Out of the Abyss – werkelijkheid zou worden. Ik had gehoopt dat Oloth niet meer zo vaak dood zou gaan, maar gewoon altijd bij de groep zou blijven en dat Oloth Allowin wat vaker zou kunnen plagen.
We hebben samen veel meegemaakt. Toen we elkaar leerden kennen zaten we gevangen in Velkynvelve. Gelukkig zijn we daar ontsnapt en eigenlijk was het leven sindsdien een groot avontuur. Hoewel we daarna meermaals gevangen zijn genomen, hebben we ons er altijd uit gered. Terugkijkend op onze avonturen hebben zijn we samen best wel bad-asses verslagen: Ogrémoch’s Bane verslagen en The Puddingking. We zijn in Mantol Derith in de arena gezet om monsters te verslaan, in Phanlinksal hebben een lading mindflayers verslagen en boven de grond ook nog de Kraken en een lading Giants. Jouw nieuwsgierigheid en impulsiviteit hebben ons veel momenten gegeven om op terug te kunnen kijken. Soms bracht het ons in gevaar, maar je creativiteit heeft ons ook regelmatig geholpen.
Over de tijd gebeurden er wel gekke dingen met je. Het kwam soms voor dat je even verdween, en een paar tellen later weer terug kwam. Maar het gebeurde ook dat je onvoorspelbare acties deed, zoals het aanvallen van personen om ons heen die niet vijandig waren. Desalniettemin ging ik altijd uit van het goede in je. Je was er voor ons. Je hebt geholpen Allowin’s broer terug te vinden, en Deerchaser bij de Giants weg te bevrijden. Hoewel ik daar een vriend terug heb gevonden, is dit misschien ook wel waar het sneeuwbaleffect van Szazz Tam is begonnen. We kregen daar hulp, grootser dan we ons konden voorstellen, maar te mooi om waar te zijn. Toen hij Allowin vroeg zijn luitenant te worden, koos hij ervoor om samen verder te gaan. Maar nu, nu heb jij jouw keuze gemaakt.
We hebben geleerd dat onze herinneringen niet altijd zijn zoals wij denken wat ze waren. Dat er met herinneringen geknoeid kan worden, toch geloof ik dat ik onze avonturen altijd herinneren als een fantastische tijd. Ik hoop dat je altijd licht in je innerlijke duisternis zal blijven vinden, en wie weet tot ziens.
Daarna hoort Morrovion dat plicht roept (met de stem van Szass Tam) en trekt hij zich -nadat hij afscheid heeft genomen van Allowin en Pineclimber- met enkele raadslieden terug in de kamer achter de troonzaal en worden de twee anderen naar buiten Ss'thar'tiss'ssun geleid, waarbij Morrovion's bevel ervoor zorgt dat ze de route nu makkelijk en veilig af kunnen leggen.
De twee besluiten naar Deadstone Cleft te gaan om het bewijsmateriaal voor Lady Moonfire te verzamelen. De route is hen inmiddels bekend en ze komen zonder problemen weer terug bij Deadstone Cleft. Als ze er aankomen zien ze gelijk dat het een metamorfose heeft ondergaan. Waar voorheen de spelonk was die de toegang vormde met later de enorme lugubere wand van botten enzo ervoor, lijkt het nu een natuurlijk wand. Van buiten niet te onderscheiden met een echte rotswand.
"Ik ben nieuwsgierig, en ook weer niet..." mompelt Pineclimber zachtjes.
"Ik ben nieuwsgierig, en ook weer wel..." vervolgt Allowin.
Pineclimber raakt een steen aan en ziet dankzij haar gave:
Een aantal opkomende undead Stone Giants die eerder gevallen Stone Giants opgraven. Een groep van in rode gewaden (als die van Szass Tam) die naar Deadstone Cleft beweegt.
Wanneer ze echter binnen 20 meter van de wand komen opent deze zich als de ribben van een enorme borstkas die gespreid worden voor een open hart-operatie. Het valt op dat de rivier is drooggevallen en er geen mist meer binnen hangt.
"Welcome back in Deadstone Cleft, please enter!"
Ze lopen naar binnen en de 'ribbenkast' sluit zich weer achter hen. Het eerste moment is het pitchblack, tot in de nssen aan de zijkant lichtgevende globes tot leven komen. De ruimte waar ze in staan doet aan als een enorme arena. Midden in die arena staat een nog net transparante bekende figuur in rode robes: Szass Tam.
Hij wend zich tot Allowin: "The last chance: I'll offer it to you again once more: Defeat my lieutenant and the job is yours!"
Allowin sputtert nog even kort tegen: Morrovion's stad is veel mooier en grootser dan deze..."
Szass Tam weet echter de potentie van deze stad duidelijk te maken en Allowin besluit het op te nemen tegen de huidige lieutenant van de lich.
De aanwezige skelleten stampen op de grond en slaan met hun botten tegen elkaar. Zonder ook maar iets te zeggen of een stem te verheffen. In dit sinistere ritme wordt Pineclimber naar een soort ereplaats geleid, zodat ze het gevecht goed kan volgen. Wanneer ze zit vallen de skeletten stil en hoort ze enorme voetstappen aankomen, waarna het geanimeerde lijf van Kayalithica in een rood gewaad de arena binnenkomt. Allowin summoned een Earth- en waterelemental en een arcana hand en gaat het ondode heerschap te lijf. Een episch gevecht ontvouwt zich, waar Allowin meerdere keren de dood lijkt te tarten.
Toch valt uiteindelijk het gevecht zijn kant op. Met een pijl door het strottehoofd van het ondede monster maakt hij het af.
Zoals een goeie ondode betaamt lijkt ze echter weer uit de dood op te staan, echter Szass Tam heeft genoeg gezien: hij knipt in zijn vingers en ze valt als stof uitelkaar.
"This is the end of Allowin Brightmoon... Welcome Allowin Bloodmoon!" En naar Pineclimber: "The promise is fullfilled: take whatever you want!"
Zwaar onder de indruk van dat ze nog een vriend kwijtraakt aan Szass Tam pakt Pineclimber een grote reuzenschedel op en dan gaat ze na een kort afscheid met Allowin er weer vandoor, hierbij de hulp van skeletten om te helpen dragen afslaand.
In haar eentje, enkel tezamen met het verdriet van het verlies van toch twee dierbare vrienden trekt ze naar Loudwater, naar Lady Moonfire en ze krijgt haar beloning. Lady Moonfire lijkt het vooral jammer te vinden dat de tiefling niet mee terug is gekomen, echter heeft ze geen probleem om daarna tot de orde van de dag over te gaan.
Waneer Pineclimber echter weer buiten het verblijf van Lady Moonfire staat, komt er haastig een dwerg op haar aflopen. De dwerg draagt duidelijk zichtbaar een insigne van een aambeeld met een hameer en daarboven een vlam. Hij geeft aan namens Koning Bruenor Battlehammer te komen en hen drieën dringend uit te nodigen om naar Gauntlgrym te komen vanwege zorgelijke ontwikkelingen in de Underdark.
Pineclimber legt uit dat er nog maar één van de drie over is, maar dat zij wel die kant op zal reizen. De dwerg legt uit dat ze naar Womfort moet reizen en dat daar een karavaan op haar wacht.
Wanneer ze weer onderweg is ziet ze even buiten Loudwater een jongetje uit de modder van de rivierbedding kruipen waarna hij plotseling verdwijnt. Ze staat daar verder niet bij stil als ze na een tijdje merkt dat de jongen haar lijkt te volgen.
Ze roept hem bij haar en hij komt enigszins aarzelend, maar vooral nieuwsgierig dichterbij: "Zag ik jou nou met je hamer praten?"
Doordat de jongen maar door blijft vragen en oprecht onder de indruk is van de Goliath, haar sentient battlehammer en haar avonturen besluiten ze een stukje samen verder te reizen. Hij stelt zich voor als Sylas. Hij geeft aan dat hij de verkeerde persoon in Loudwater tegen de haren heeft ingestreken en dat hij daarom een beetje doelloos uit Loudwater is vertrokken. Hij vertelt wat over zijn verleden in een klooster en zo praten ze wat en reizen ze enkele dagen tot ze een groep bandieten tegenkomen die een paar reizigers met paard en wagen overvallen.
Samen verslaan ze de struikrovers (Pineclimber vermoord er vier en Sylas slaat er 1 knock-out, die ze uiteindelijk aan de reizigers meegeven om aan de stadswachters van Loudwater uit te leveren). Pineclimber is nog niet erg onder de indruk van de gevechtskunsten van de kleine jongen, maar snel is hij wel: geen van de boeven wist hem zelfs maar te raken. Ze belooft hem wat te trainen in het vechten. En samen trekken ze verder, met als doel: Gauntlgrym.
Allowin en Pineclimber kijken hem net zo ongemakkelijk aan als hij zich voelt.
Morrovion nodigt hen uit nog een keer samen te eten en de Yuant-ti verzorgen de maaltijd, en wel zo dat het zo dicht mogelijk komt bij wat ze denken dat de 3 helden lekker zouden vinden. Een vrouwelijke Yuan-ti, degene die hij kent uit Candlekeep werpt zich zo'n beetje op als zijn raadsvrouw, waar hij wel blij mee is, echter de angstige manier van doen spreekt hem niet aan. Alsof Waarheid hier als een tiran geheerst heeft (wat waarschijnlijk ook zo is) en ze dat op hem projecteert. Hij besluit dit later wel te veranderen.
Pineclimber heeft nog hele mooie woorden voor en over hem:
Boven de grond zouden we waarschijnlijk nooit vrienden zijn geworden, maar de omstandigheden hebben van ons meer gemaakt dan bondgenoten, vrienden, namelijk familie. Een familie die niet door bloed, maar door bloedvergieten werd gevormd.
Ik had gehoopt dat we nog langer samen op reis zouden gaan. Niet om familie of vrienden te zoeken en redden of op de vlucht voor iets, maar gewoon omdat het kan. Ik had gehoopt op avontuur, samen nieuwe gebieden ontdekken, en dan ook af en toe even een monster verslaan om ons scherp te houden. Ik had gehoopt dat we vaker samen in de hottub zouden zitten, dat we zouden terugkeren naar onze eigen plek in Blingdenstone, waar we Allowin eindelijk zouden leren zwemmen. Dat we nachtenlang bier zouden drinken, verhalen zouden delen, lachen om de chaos die we samen creëerden. Je sprak eens over Candlekeep, ik had gehoopt dat je me daar zou leren lezen. Dat het visioen van de beer, van ons in een bibliotheek met ons eigen boek – Out of the Abyss – werkelijkheid zou worden. Ik had gehoopt dat Oloth niet meer zo vaak dood zou gaan, maar gewoon altijd bij de groep zou blijven en dat Oloth Allowin wat vaker zou kunnen plagen.
We hebben samen veel meegemaakt. Toen we elkaar leerden kennen zaten we gevangen in Velkynvelve. Gelukkig zijn we daar ontsnapt en eigenlijk was het leven sindsdien een groot avontuur. Hoewel we daarna meermaals gevangen zijn genomen, hebben we ons er altijd uit gered. Terugkijkend op onze avonturen hebben zijn we samen best wel bad-asses verslagen: Ogrémoch’s Bane verslagen en The Puddingking. We zijn in Mantol Derith in de arena gezet om monsters te verslaan, in Phanlinksal hebben een lading mindflayers verslagen en boven de grond ook nog de Kraken en een lading Giants. Jouw nieuwsgierigheid en impulsiviteit hebben ons veel momenten gegeven om op terug te kunnen kijken. Soms bracht het ons in gevaar, maar je creativiteit heeft ons ook regelmatig geholpen.
Over de tijd gebeurden er wel gekke dingen met je. Het kwam soms voor dat je even verdween, en een paar tellen later weer terug kwam. Maar het gebeurde ook dat je onvoorspelbare acties deed, zoals het aanvallen van personen om ons heen die niet vijandig waren. Desalniettemin ging ik altijd uit van het goede in je. Je was er voor ons. Je hebt geholpen Allowin’s broer terug te vinden, en Deerchaser bij de Giants weg te bevrijden. Hoewel ik daar een vriend terug heb gevonden, is dit misschien ook wel waar het sneeuwbaleffect van Szazz Tam is begonnen. We kregen daar hulp, grootser dan we ons konden voorstellen, maar te mooi om waar te zijn. Toen hij Allowin vroeg zijn luitenant te worden, koos hij ervoor om samen verder te gaan. Maar nu, nu heb jij jouw keuze gemaakt.
We hebben geleerd dat onze herinneringen niet altijd zijn zoals wij denken wat ze waren. Dat er met herinneringen geknoeid kan worden, toch geloof ik dat ik onze avonturen altijd herinneren als een fantastische tijd. Ik hoop dat je altijd licht in je innerlijke duisternis zal blijven vinden, en wie weet tot ziens.
Daarna hoort Morrovion dat plicht roept (met de stem van Szass Tam) en trekt hij zich -nadat hij afscheid heeft genomen van Allowin en Pineclimber- met enkele raadslieden terug in de kamer achter de troonzaal en worden de twee anderen naar buiten Ss'thar'tiss'ssun geleid, waarbij Morrovion's bevel ervoor zorgt dat ze de route nu makkelijk en veilig af kunnen leggen.
De twee besluiten naar Deadstone Cleft te gaan om het bewijsmateriaal voor Lady Moonfire te verzamelen. De route is hen inmiddels bekend en ze komen zonder problemen weer terug bij Deadstone Cleft. Als ze er aankomen zien ze gelijk dat het een metamorfose heeft ondergaan. Waar voorheen de spelonk was die de toegang vormde met later de enorme lugubere wand van botten enzo ervoor, lijkt het nu een natuurlijk wand. Van buiten niet te onderscheiden met een echte rotswand.
"Ik ben nieuwsgierig, en ook weer niet..." mompelt Pineclimber zachtjes.
"Ik ben nieuwsgierig, en ook weer wel..." vervolgt Allowin.
Pineclimber raakt een steen aan en ziet dankzij haar gave:
Een aantal opkomende undead Stone Giants die eerder gevallen Stone Giants opgraven. Een groep van in rode gewaden (als die van Szass Tam) die naar Deadstone Cleft beweegt.
Wanneer ze echter binnen 20 meter van de wand komen opent deze zich als de ribben van een enorme borstkas die gespreid worden voor een open hart-operatie. Het valt op dat de rivier is drooggevallen en er geen mist meer binnen hangt.
"Welcome back in Deadstone Cleft, please enter!"
Ze lopen naar binnen en de 'ribbenkast' sluit zich weer achter hen. Het eerste moment is het pitchblack, tot in de nssen aan de zijkant lichtgevende globes tot leven komen. De ruimte waar ze in staan doet aan als een enorme arena. Midden in die arena staat een nog net transparante bekende figuur in rode robes: Szass Tam.
Hij wend zich tot Allowin: "The last chance: I'll offer it to you again once more: Defeat my lieutenant and the job is yours!"
Allowin sputtert nog even kort tegen: Morrovion's stad is veel mooier en grootser dan deze..."
Szass Tam weet echter de potentie van deze stad duidelijk te maken en Allowin besluit het op te nemen tegen de huidige lieutenant van de lich.
De aanwezige skelleten stampen op de grond en slaan met hun botten tegen elkaar. Zonder ook maar iets te zeggen of een stem te verheffen. In dit sinistere ritme wordt Pineclimber naar een soort ereplaats geleid, zodat ze het gevecht goed kan volgen. Wanneer ze zit vallen de skeletten stil en hoort ze enorme voetstappen aankomen, waarna het geanimeerde lijf van Kayalithica in een rood gewaad de arena binnenkomt. Allowin summoned een Earth- en waterelemental en een arcana hand en gaat het ondode heerschap te lijf. Een episch gevecht ontvouwt zich, waar Allowin meerdere keren de dood lijkt te tarten.
Toch valt uiteindelijk het gevecht zijn kant op. Met een pijl door het strottehoofd van het ondede monster maakt hij het af.
Zoals een goeie ondode betaamt lijkt ze echter weer uit de dood op te staan, echter Szass Tam heeft genoeg gezien: hij knipt in zijn vingers en ze valt als stof uitelkaar.
"This is the end of Allowin Brightmoon... Welcome Allowin Bloodmoon!" En naar Pineclimber: "The promise is fullfilled: take whatever you want!"
Zwaar onder de indruk van dat ze nog een vriend kwijtraakt aan Szass Tam pakt Pineclimber een grote reuzenschedel op en dan gaat ze na een kort afscheid met Allowin er weer vandoor, hierbij de hulp van skeletten om te helpen dragen afslaand.
In haar eentje, enkel tezamen met het verdriet van het verlies van toch twee dierbare vrienden trekt ze naar Loudwater, naar Lady Moonfire en ze krijgt haar beloning. Lady Moonfire lijkt het vooral jammer te vinden dat de tiefling niet mee terug is gekomen, echter heeft ze geen probleem om daarna tot de orde van de dag over te gaan.
Waneer Pineclimber echter weer buiten het verblijf van Lady Moonfire staat, komt er haastig een dwerg op haar aflopen. De dwerg draagt duidelijk zichtbaar een insigne van een aambeeld met een hameer en daarboven een vlam. Hij geeft aan namens Koning Bruenor Battlehammer te komen en hen drieën dringend uit te nodigen om naar Gauntlgrym te komen vanwege zorgelijke ontwikkelingen in de Underdark.
Pineclimber legt uit dat er nog maar één van de drie over is, maar dat zij wel die kant op zal reizen. De dwerg legt uit dat ze naar Womfort moet reizen en dat daar een karavaan op haar wacht.
Wanneer ze weer onderweg is ziet ze even buiten Loudwater een jongetje uit de modder van de rivierbedding kruipen waarna hij plotseling verdwijnt. Ze staat daar verder niet bij stil als ze na een tijdje merkt dat de jongen haar lijkt te volgen.
Ze roept hem bij haar en hij komt enigszins aarzelend, maar vooral nieuwsgierig dichterbij: "Zag ik jou nou met je hamer praten?"
Doordat de jongen maar door blijft vragen en oprecht onder de indruk is van de Goliath, haar sentient battlehammer en haar avonturen besluiten ze een stukje samen verder te reizen. Hij stelt zich voor als Sylas. Hij geeft aan dat hij de verkeerde persoon in Loudwater tegen de haren heeft ingestreken en dat hij daarom een beetje doelloos uit Loudwater is vertrokken. Hij vertelt wat over zijn verleden in een klooster en zo praten ze wat en reizen ze enkele dagen tot ze een groep bandieten tegenkomen die een paar reizigers met paard en wagen overvallen.
Samen verslaan ze de struikrovers (Pineclimber vermoord er vier en Sylas slaat er 1 knock-out, die ze uiteindelijk aan de reizigers meegeven om aan de stadswachters van Loudwater uit te leveren). Pineclimber is nog niet erg onder de indruk van de gevechtskunsten van de kleine jongen, maar snel is hij wel: geen van de boeven wist hem zelfs maar te raken. Ze belooft hem wat te trainen in het vechten. En samen trekken ze verder, met als doel: Gauntlgrym.