Jonge jaren
Kargrim was de zoon van Safila en Karberg die samen de brouwerij: Golden Keg, bestuurde voor de clan (niet zelf eigenaars). In zijn vroegere jaren speelde hij dan ook vaak verstoppertje tussen de vaten en als niemand keek tapte een beetje van de stout af. Hij hield van dat gevoel na wat slokken brandende stout, dat gevoel van vrijheid en verbondenheid. Hij hield dan vaak gevechten met imaginaire vijanden en ging hier helemaal in op. Soms moest hij meehelpen in de brouwerij door wat vaten te sjauwen of schoon te maken.

Tienerjaren
Tijdens de tienerjaren van Kargrim bereidde zijn ouders hem voor op een toekomst in de brouwerij, zijn moeder Safila liet hem het hele process zien van het gerst en hop dat werd binnengebracht en het gistingsprocess dat uiteindelijk na het rijpen in vaten hun kenmerkende stout werd, de Blackmalt. Met zijn vader ging hij mee naar de haven om de ingredienten in te kopen van de kooplui die langs kwamen varen. Het onderhandelen wat zijn vader erg goed kon ging Kargrim wat minder goed af aangezien hij alleen de beste spullen wilde en niet echt lette op de prijs. Hij zei altijd dat hij de beste spullen moest hebben en dat ‘ze’ anders boos zouden worden. Hier niet al te veel aandacht op vestigend besloten zijn ouders dat hij het beste in de brouwerij zelf met Safila kon gaan werken.
 
Vroeg volwassenheid
In zijn vroeg volwassen Jaren begon hij steeds meer taken van Safila over te nemen en leidde het gehele productieprocess van de Blackmalt. Tevens probeerde hij wat nieuwe recepten te maken, dit viel echter niet in al te goede aarden bij de bewoners die vastklampten aan de traditionele stout. Echter kwam hij soms wat kooplui en anderen niet-eilanders tegen in de tavernes aan wie hij maar al te graag zijn eigen brouwsels aanbood die hij uiteraard in kleine flacons altijd bij zich droeg. Hij noemden zijn eigen brouwsels vaak naar voorvaderen van de clan, zo heette zijn eerste 3 recepten naar de drie broers Dhorin Khorin en Thorin.
 
In deze Jaren begon hij ook steeds meer ingevingen te krijgen vanuit het niets eigenlijk. Alsof er mensen dingen in zijn oor fluisterden, zoals extra ingredienten die hij in de brouwvaten moest gooien. Volgens anderen in de brouwerij was hij ook heel obsessief als het aankwam op het gehele brouwprocess en hij wilde alles zelf controleren. Maar alles liep soepel en de kwaliteit van de Blackmalt was top zoals altijd dus dit namen de andere medewerkers voor lief. Tot hij rond zijn 30e jaar plots zeker wist dat de Blackmalt verbeterd kon worden. Zijn ouders spraken hem hierop aan dat het oke was zelf te experimenteren maar dat het Blackmalt recept al eeuwen in de familie was en onaantastbaar was. Ondanks de waarschuwing voegde hij stiekem spullen toe wat al snel leidde tot ontevreden klanten. Om deze ramp af te wenden besloten zijn ouders dat Salifa het brouwprocess weer over zou nemen en dat Kargrim maar even wat rustiger aan moest doen.
 
Langzaam aan begon hij te realiseren dat sommige dingen nou eenmaal niet veranderd moeten worden en dat het misschien niet heel handig is om altijd naar de fluisters in zijn gedachten te luisteren.
 
Volwassenheid
Terwijl hij minder belangrijke taken in de brouwerij uitvoerde probeerde hij de stemmen wat te onderdrukken en niet alles te doen wat ze zeiden. Dat had immers tot zijn huidige situatie geleid. Ondanks zijn wil kregen de stemmen toch soms de overhand en nadat hij nu voor een tweede keer iets had veranderd in de Blackmalt warden zijn ouders woest. Hij vernietigde de eer van hun familie en ze stuurden hem weg om maar eens af te koelen op zee.
 
Zo gebeurde het dat Kargrim ruimmeester werd op de Wind of Tumundine een koopvaardij schip dat voornamelijk in de archipelago goederen rondbracht. Het was niet al te ingewikkeld werk en hij kon het redelijk vinden met de scheepsmaten. Met name met de kok, die iedereen Pigbelly noemde (om duidelijke redenen), en de uitkijker Pip kon hij het goed vinden. Ze speelden vaak kaart met elkaar in het ruim tot er op een avond een ruzie ontstond omdat er beschuldigingen van valspelen door de rondte warden gegooid. Pip, wie een klein mannetje was werd besprongen door een kast van een vent met getrokken mes.
 
Op dit moment voelde Kargrim de stemmen plots dichterbij komen, alsof ze voorheen door een mist naar hem praatten zo waren ze nu kristalhelder in zijn gedachten. “Waar wacht je op!”, “Help hem!” en “Steek hem neer!” klonken drie verschillende stemmen chaotisch door elkaar in zijn hoofd. Hij sprong op de aanvaller en greep naar het mes, op dit moment verschenen er rond zijn aanvaller plots 3 wazige gedaantes. Het waren drie zwaarbewapende dwergen die dreigend rond hem stonden, schijnbewegingen makend met hun bijlen en hamers. De aanvaller was zo overrompeld door de geesten dat hij voor een moment verstarde. Dit was de kans waarop Kargrim wachte en na een korte worsteling wrikte hij het mest uit zijn handen en duwde hem tegen de grond, Pip was gered.
 
Sinds die dag keken de andere bemanningsleden, behalve Pip en Pigbelly, wat wantrouwend naar Kargrim die ze als bezeten beschouwde. De kapitein die een goed man was besloot dat Kargrim niet aan boord kon blijven omdat dit de rest van de bemanning onrustig maakte. Maar als dank voor zijn dienst mocht hij wel aan boord blijven tot ze aanmeerde op zijn geboorte eiland waar hij het verder uit moest zoeken. Na zijn afschijd van Pip en Pigbelly omhelsde de kapitein hem nog eens en duwde ---------- in zijn handen, “het ga je goed” en hij keerde zich om en liep weg.
 
Zo was Kargrim weer terug bij af op het eiland waar hij weggestuurd was door zijn ouders.