Scherp blijven!

“He rooie, schiet eens op!” Ik kijk op vanuit het boek dat ik aan het lezen ben. Het is een raar verhaal, compleet ongeloof waardig. Maar het is goed geschreven en blijft mijn aandacht vasthouden.
Ik kijk om me heen, het kamp voor de nacht is al weer bijna opgeruimt. Ik was zelf ook bezig met mijn spullen pakken, maar toen ik het boek zag liggen kon ik het niet laten even een bladzijde te lezen. Dat was een hoofdstuk geleden.
Snel schuif ik alles snel in mijn tas, ik heb neem geen tijd om het gewicht goed te verdelen, waar ik later in de toch waarschijnlijk last van hebben. Met een verlege glimlach kijk ik op naar de man die me roep. Hij rold met zijn ogen, maar het is wel met een vleugje vermaakt, toch? "Dimitrie, kan jij die jonge even helpen?" en hij draait zich weg, om zich bezig te houden met andere zaken in het bijna opgeheve kamp. Dimitrie komt naam me toe. De brave man is al een tijd klaar met zijn eigen taken. En nu moet hij de werk van andere recht trekken. Het fijt dat hij er geen probleem mee lijkt te helpen, maakt het alleen maar erger.
Samen hebben we de klus snel geklaard. Ik bedank hem terwijl hij me helpt met het omdoen van mijn rugzak. "Het is niks, er zijn andere moment dat we dromers zo als jij nodig hebben". Hij slaat me gemoedelijk op mijn schouders en zet een drafje in om zijn eigen spullen te halen. De kolone begint te vormen, ik zoek tussen de menigte naar Eline. Zij is een fijn gesprekspartner tijdens de lange tocht. Ze ziet me zoeken en zwaait om zich kenbaar te maken. Ze heeft al een plekje in de optoch gevonden. Ik voeg me naast haar terwijl ze al een betoog gestart is waarin ze haar ongeloof uit over het scharrelen van de kok en de Margriet. Het is waarschijn een saai verhaal, maar ze weet er toch altijd iets moois van te maken.