Dwergse clans van Dalurinn

Toen de stad Dalurinn werd gesticht, waren er heel veel verschillende clans die zich hier vestigden. Deze clans kwamen van allerlei plekken in de Brenen en hadden allemaal verschillende samenstellingen. De clans die klein waren en vaak eigen dorpjes hadden, moesten opeens samenwerken met vreemden, maar de individualistische instelling van deze clanleden zorgden dat ze de rest van deze werkers in veel gevallen negeerden of in ieder geval beperkten. Deze clans zijn vaak gesloten groepen die alleen als dat nodig is samenwerken met de andere clans.
Andere clans, die voorheen samen in een dorp of stad samenleefden hadden daar een effectieve verdeling van taken. Vaak had een clan dan één taak waar zij zich mee bezig hielden (zoals werken in de mijn of op het land) of hadden zij meerdere taken die nauw verbonden waren (bijvoorbeeld brouwers, herbergiers en barmannen). Deze laatste groep zetten hun hiërarchie in Dalurinn gewoon voort, maar de eerste genoemde clans maakten hier een grote verandering mee.
Door de samenwerking tijdens de Slag Om Dalurinn was er al een band tussen veel clans, voornamelijk clans met dezelfde taken. Toen Dalurinn eenmaal was veroverd ontstond er een sociaal-productief probleem; er waren meerdere clans die eenzelfde taak wilden uitvoeren. In sommige gevallen was dit probleem snel opgelost, zo kregen clans die zich bezig hielden met de wacht houden (of andere soorten militaire achtergronden) een district in de stad toegewezen en kregen landbouwclans stukken land in de buurt toegewezen of trokken deze clans verder om een dorp in de buurt van Dalurinn te stichten. Voor clans die hun focus hadden op mijnbouw, bouw of houthakken was er een ander soort oplossing nodig.
Mijnwerkers kwamen met het probleem dat zij niet overal konden mijnen en dat sommige plekken gunstiger waren dan anderen. Er werd besloten dat er gildes gestart moesten worden, zoals dat bij andere rassen vaak voorkomt, waarbij er twee mijnen gestart zouden worden in het oosten en het westen van de stad. De clans die mijnbouw deden moesten opeens samenwerken en in het begin was dit lastig, omdat er niet veel gangen waren. Algauw kwam er structuur in de mijnen, zo kregen beide mijnen rollen zoals pioniers, die zo veel mogelijk moesten verkennen, structuurders, die zorgden dat gangen niet instorten en decomieten, die de gangenstelsels decoreerden. Deze mengelmoesjes van clans begonnen steeds beter te functioneren en ook de banden tussen de gildeleden werd steeds sterker.
Na jaren van samenwerken begon er iets vreemds, dwergen begonnen meer op te trekken met gildegenoten dan met hun clan. Hun gilde werd als een soort secundaire clan, iets wat bij veel samenwerkende clans gebeurde, maar bij sommige dwergen werd deze secundaire clan steeds belangrijker. Clanleiders waren bang dat hun clan hierdoor instortten en namen actie om dit te voorkomen. Zo verbanden zij dwergen die te veel omgingen met hun gilde of gaven de dwerg een geheel andere taak. Toen er echter een nieuwe generatie kwam die werkte voor de gildes, was er vaak geen houden meer aan. De secundaire clans werden een hybride clan met vaste clanleden (die deels of helemaal uit hun originele clan waren gestapt of gegooid) en externe clanleden die door wat voor reden dan ook zich niet aansloten bij deze nieuwe clans. Een tweede reden waardoor er veel veranderde in de clanhiërarchie kwam door interclanse relaties en -kinderen.